Kitap bittiğinde dilimdeki tek sözcük "ruhsuz, narsist zavallı Aslı ohh olsun sana hakettin ama" oldu.. :) Neyse Türk filmi tadında klasik Canan Tan romanı..Soma felaketini yaşadığımız şu acılı günlerde edebi bir eseri tam olarak algılayabileceğimide sanmıyorken aparatif niyetinde okunası bir kitap..Ama akılda kalıcı nokta istakozların beyninin ve ses tellerinin olmadığı böylelikle soframıza gelme aşamasında çiğ çiğ kaynar suya atıldıklarında acı hissetmemeleriydi ilginç..

1950'lerde yazıldığına inanamayacak kadar bugünsel kitap..Kahramanımız C. olanla yetinerek, aramadan, düşünmeden yaşanılsın diye yaratılmış bir dünyada yalnızdı. Aylaktı..Oğuz Atay'ın Tutunamayanlarının babası sanırım Aylak Adam... Altını çizdiklerim : "Nasıl kolayca söyleyiveriyor bunu. sevmek! kelimelere herkes kendine göre bir anlam, bir değer veriyor galiba. bu değerler aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dil konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu?" “Dünyada gereğinden çok kadın vardı ama, yalnız bir teki yoktu...” "Kimsesiz kalsın istiyordu. "benim ona tutunabilmem için onun benden başka bir dayanağı olmamalı." "Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır. Tramvaylardaki tutamaklar gibi. Uzanır tutunurlar. Kimi zenginliğine tutunur; kimi müdürlüğüne; kimi işine, sanatına. Çocuklarına tutunanlar vardır. Herkes kendi tutamağının en iyi, en yüksek olduğuna inanır. Gülünçlüğünü fark etmez."

Melih Cevdet Anday çevirisiyle Boris Pasternak?'ın otobiyografisini anlatan Rus sanatına içsel bakışı sağlayan, Shakespeare'den çevirilerle iyice edebiyat dünyasının içine alan bir kitap..

Çevirmeninin Cemal Süreyya olması nedeniyle arkadaş tavsiye ile aldığım bu kitap Vietnam savaşında hava kuvvetlerinin verdiği mücadeleyi askerlerin vatan millet bilinciyle en ufak bir kaygı belirtisi göstermeden ateşin ortasına atılışlarını hemde savaşın içindeki askerin günlüklerinden, notlarından roman haline getirilmiş haliyle anlatan bir kitap..

Öyle tutkulu öyle güzel bir aşk ki anlatılan kitabın sayfalarını çevirirken bitmesin derken merak ve eziyeti aynı anda yaşadım içim paramparça İnsanın ruhuyla yaşamaya başlaması aşk için aşk yüzünden bir ömrü heba etmesi ve aşksızlıktan ölmesi.. Ondan ayrılmanın bana güç geleceğini biliyordum. Fakat bunun bu kadar korkunç, bu kadar acı olacağını tasavvur edememiştim

Khaled Hosseını kitaplarını okumak benim için keyiftir ancak bu son kitabı için “Uçurtma avcısı” ve “ Bin muhteşem güneş” teki duygu yoğunluğunu alamadım..Aslında ana karakterler insanda inanılmaz merak uyandırıyor fakat araya giren yan karakterlere gereğinden fazla değinildiği için sürekli kopmalar yaratıyor. Okunmaz mı okunur zira Hosseını’nin anlatımı akıcı 3 kitabınıda okumuş biri olarak diyebilirim ki sanki orada o zamanda yaşıyorsunuz öyle ki üç kitabınıda ara vermeden arka arkaya okumuş olduğumdan olsa gerek içim dışım Afganistan savaş ve acı ile doldu..

Hosseını'nin anlatımı insanın yüreğine öylesine dokunuyor ki kendinizi olayların içinde buluyorsunuz.. Ve acı.. Dünyada nerede doğduğunuz nerede yaşadığınız kaderinizi belirliyor. Halime binlerce kere şükrederek okudum Afganistanda kadın olmak o acıları yaşamak, insan yerine konmamak, çocuklarını savaşta kaybetmek, açlık, erkek egemenliğinde sevilmek ne demek hiç öğrenemeden bir hayatı acılar içinde hatta meydanda taşlanarak öldürülmek süretiyle bitirmek :( Bunlar gerçek dünyada böyle halen böyle hayatlar var. Ve herşeye rağmen sanki iyi bir dünyada yaşıyormuş gibisine gülümseyebilmek, insanlık adına birşeyler yapmak için kendini feda edebilmek.. Kitabın benim açımdan ders veren en etkileyici cümlesi: "Yüreksizlerin asıl cezası; gerçeği, iş işten geçtikten sonra, artık yapılabilecek hiçbirşey kalmadığında görmek, anlamak."