sıkılarak okudum bazı kısımlarını ama sonlara doğru yazarın ne yapmak istediğini, ne anlatmak istediğini anladım. oğuz atay'ın türk toplumuna tuttuğu aynayı, gogol 19.yüzyılda rus toplumuna tutmuş. çok iyi işlenmiş karakterler var. piluşkin(çöpçü) ve tientietnikov bunlardan bazılarıydı. yalnız kitap ismindeki iki anlamlılığa dikkat edin derim. çok zekice

dostoyevski özel bir adam. tıpkı shakespeare gibi. böyle adamlar 200-300 yılda bir görülür dünyada. sonu dışında kusursuz bir kitap bana göre

"aylak adamı okudum. o da güzel roman doğrusu. oğlanın romancı dokusu var. kumaş iyi kumaş. işçilik güzel. beliriyor. ama romanın meselesi ne? getirdiği yorum ne? bir delikanlı var, geliri kıyak. bir çevresi var. baylan çevresi sanki. ressamı var, şairi var, kızı var, oğlanı var. fındıklı apartmanları, akademi züppeleri. sanat, manat, aşk hepsi var. ve oğlan aylak, sevimli hoş bir avare. ama biraz filozof. bunalan genç adamlar ve meyhaneler. ve bu adam yaşıyor, sevişiyor. güzel. romanın kapağını kapatınca bana vermek istediği, bana duyurmak zahmetine katlandığı mesajı ne? kaypak bir mesajı var ama bir roman için hem de iyi bir roman için bu yetmez." orhan kemal'in kitap hakkındaki yorumlarını okudunuz. orhan kemal sevdiğim bir yazardır ama bu yorumunu pek beğenmedim. toplumcu gerçekçi bir yazar olduğu için bir mesaj beklemiş kitaptan. bu biraz sanat sanat için mi yoksa toplum için mi sorusuna götürüyor işi? kitabın vurucu bir mesajı yok ama her sayfasında ayrı bir felsefe var. kitaptakine benzer düşünceleri olan gençler için başucu kitabı olacağını öngörememiş bence orhan kemal.