Tolstoy insanın toplum üzerine çatışmalarını din ve ahlak temelli kısa hikayelerle anlatmış, genelde iyi kalpli olmayı, sabretmeyi, kötü konuşmamayı, aç gözlü olmamayı öğütlüyor, ben hikayeleri sevdim, zaten dil sade ve akıcı çeviri güzel tavsiye edilir...

Sonunu tahmin edemediğim polisiye-gerilim kitaplarını çok seviyorum, kim lan bu diye diye kitabın sonu geldi, olay örgüsü çok iyi, çeviri çok iyi, korku var gerilim var polisiye var, bu tarz kitapları sevenlerin beklentisini kesinlikle karşılar...

Klasikleri okumalıyım artık diyerek elime aldığım kitap lakin zor bitirdim, birinci sebebi aşk ve dramdan boğuldum (bana göre değil) ikinci sebebi de ağdalı dil, geçişleri de pek anlamadım hep beraberken ortam bir anda nasıl boşalıyor bu kadar rahat konuşuyorlar onu da anlamadım, kitapları yarım bırakmayı sevmediğim için bitirdim...

Kitap bittiğinde 75 sayfada amma da çok kan, ihtiras, intihar, cinayet ve ölüm vardı demek geliyor insanın içinden ki bu bir polisiye roman değil. Buna rağmen gerçekten karakter tahlilleri ve tasvirler çok kuvvetliydi, bazı yerleri film izler gibi okudum. Özellikle leporella hikayesi beni çok gerdi belki de okuduğum en iyi Stefan Zweig hikayesiydi...

100 yıldan önce yazılmış bir mektubun, köyde büyümüş olan baba ve şehirde büyümüş olan oğlu arasındaki görüş farklılıklarını günümüzde dahi benzerliklerinin olduğunu göstermesi gerçekten çok enteresan...

Piyes şeklinde yazılmış, sonradan görme Rus aile hayatını işlemiş ama diyalogların bir çoğuna ve duygu geçişlerine anlam veremedim, biraz çorba kivamindaydi kitap Rus edebiyatını sevdiğim için yarım bırakmadım...