Abim Deniz

Can Dündar'ın kalemini her zaman sade ve açık bulmuşumdur. Okurken kafa karıştırmaz, yormaz insanı.

Konuya ilişkin bir çok kitap okudum, fakat ailelerin gözünden hiç bakamamıştım olaya, Can Dündar; Hamdi Gezmiş sayesinde bu eksiği tamamlıyor, Deniz Gezmiş'i okuduklarımın etkisiyle olsa gerek, çok farklı canlandırdım hep kafamda, bu nedenle kardeşinin ağzından okuduğumuz, o tatlı dalgınlıklarına güldüm. Kitabı okurken tam bir duygu karmaşası yaşadım, ilk sayfalarda, çocukluk dönemine, gülümserken, lise ve zamanla üniversite yıllarında, haksızlıklara kızdım. İlk önceleri, oğlunun sağ salim teslim olması için uğraşan bir babanın dönem sertleştikçe, hapishanede başına bir hal gelir korkusuyla oğluna teslim olmayın çağrıları yapışındaki tezatlıklara şaşırdım. Yine aynı babanın oğlunun sağ salim yakalanmasına duyduğu rahatlamaya, bu rahatlamanın idam kararının ardından bir acıya, bir çırpınışa, bir mücadeleye dönüşmesine şahit oldum. Bir baba oğlu için neler yapmaz ki? Ve son olarak, oğlunun infazını ajanstan duyan bir annenin çığlıklarıyla ağladım.

Kısaca okumadım, yaşadım.