Assassin's Creed Rönesans (Suikastçının İnancı, #1)

Oyununu oynamadım, onunla paralel olduğu söyleniyor. Başlangıçta ortaçağ İtalyasında bir intikam ve güç savaşı gibi başlayıp öyle devam ediyor, başka hiç renk vermiyor. Son 50 sayfada iş fantastik öğelere yapıştırılıp okuyucu şaşırtılıyor.

Kahramanımız Ezio, bizim Cüneyt Arkınımız, Karaoğlan/Battal Gazimiz gibi bir arkadaş. Atlıyor, uçuyor, tırmanıyor, çok iyi dövüşüp bol kan akıtıyor, çok iyi gizlenip ilk kez girdiği binalarda hep doğru yere çıkıyor ve ne hikmetse hep gizlice dinlediği kişileri hep en kritik bilgileri paylaşırken buluyor. Ve tabii ki mert, adil ve delikanlı. Yazar sıkılıp çatışmalarını çok ayrıntılı vermiyor, hatta bazen bir cümleyle geçiştiriyor. Bir de bilgisayar oyunlarının bölüm tamamlama ödülleri vardır ya, burada da Ezio öldürdüğü kişilerden birer el yazması (kodeks) parçası toplayıp bütündeki şifreyi çözmeye çalışıyor.

Anlatım kuru ve yavan, Dan Brown'ın kitapları gibi sunta parçası çiğnermiş hissi uyandırıyor. Araya birkaç espri sıkıştırılmış ama edebi bir şeyler beklememek lazım. Yazar dönemin İtalyasında, Medici, Savonarola, Papa VI. Alexandr gibi yönetici kişilerini, Da Vinci, Machiavelli gibi sanatçılarını aslına ve tarihe uygun şekilde yan kahramanlar olarak iyi kullanmış. Biraz araştırınca internette, tüm bu karakterlerin gerçek hikayelerini ve İtalyan şehirlerinin tarihini bulabilirsiniz.

Sonuçta artık kitapta ve sinemada fiziksel olarak olmayacak aksiyon sahnelerine karnı fazlasıyla doymuş benim gibilere çok şey ifade etmiyor. Meraklısına iyi gelir elbette. Ben bunun yerine Witcher serisine devam etmeyi yeğlerim.