Çavdar Tarlasında Çocuklar

Vay canına, öldüğünüzde işiniz gerçekten bitik yani ! Ah nerede o günler, gerçekten öldüğüm zaman şöyle aklı başında biri çıkıp, beni denize falan atıverse, ne iyi olurdu. Ne yaparlarsa yapsınlarda, beni lanet bir mezara tıkmasınlar. Pazar günleri millet gelip karnınızın üstüne falan bir sürü çiçek falan koyacak, daha bir sürü zırvalık. Öldükten sonra çiçeği kim ne yapsın ? yani...
Havanın güzel olduğu zamanlar, annem babam Allie'nin mezarını ziyaret edip bir sürü çiçek falan bırakırlar. Bir iki kez bende gittim onlarla, ama kestim sonra gitmeyi. Her şeyden önce , onu o çılgın mezarlıkta görmekten hiç hoşlanmıyorum. Ölmüş herfilerle, mezar taşlarıyla falan çevrili bir halde. Hava güneşliyse durum pekte kötü sayılmazdı, ama iki kez -tam iki kez- biz mezarlıktayken yağmur başladı. Korkunçtu. Yağmur yağıyordu çocuğun mezar taşına, karnının üzerindeki çimlere. Her yer sırılsıklam olmuştu. Mezarlığı ziyaret eden herkes deli gibi arabalarına koşmaya başladı. İşte bunu görünce deliriyordum neredeyse. Bütün ziyaretçiler arabalarına atlayıp, radyolarını açabilirler, yemeğe bir yerlere gidebilirlerdi; Allie dışındaki herkes.