Çiçeklerimi Rüzgara Verdim (Blossom Street Serisi 8)

Debbie Macomber'ın kitaplarını genelde rahatlamak istediğimde okurum. Ama bu kitabı okurken sinir oldum. Bethanne karakterini daha önce tanımasam, onun çektiği acıları, yaşadığı sorunları görmeseydim eski kocası Grant'e sempati duyabilirdim. Hatta Bethanne'i de anlayabilirdim.

Grant, genç bir kadın için karısı ve çocuklarını en güç şartlarda terk edip gitmişti. Bethanne, altı yol içinde işini kurup, çalışıp, çocukların okuttu, hayatını yeniden kurdu hem de esik kocasının hiç katkısı olmadan. Grant eğer yeni karısı ile mutlu olsa ne Bethanne'i ne de çocuklarını hatırlamayacakmktı. Ama yeni karısının onunla menfat için beraber olduğunu öğrenip, bir de boşanınca Bethanne'e geri dönmeye kalkıştı.

Bethanne ise geçen yıllar hatırına Grant ile beraber olmayı düşünmesine sinir oldum. Derlerki "Aynı nehirde iki kere yıkanılmaz." Çünkü yıkandığın su akıp gitmiştir. Tekrar girdiğinizde nehirde başka su vardır. Zaten geçen 6 yılda hem Bethanne hem Grant değiştiler, dönüştüler. O yüzden hiç bir şey eskisi gibi olamaz. Hem Grant'e tekrar güvenmek büyük bir risk almak demek.

Bethanne karşısına Max gibi sevdiklerine bağlı, ölümlerinden yıllar sonra bile yasların tutacak kadar güvenilir bir adam çıkmışken kendini Grant'e güvenmek istemesi bence kendi kötüm, elin iyisinden daha iyidir, en azından onun ne yapacağını biliyorum gibi saçma bir inançtan geliyor sanırım.

Kitap boyu bırak şu Grant'i demekten yoruldum. Ruth'un ikinci hayatının ne olacağına merakım ve Max karakteri olmasa kitabı bırakacaktım. Eğer sonunda Bethanne, Grant'i seçse kitabı camdan dışarı atardım.