Dünya Bu Kadar

Karakterleri sırası geldikçe bir kağıda yazıp, diğerine geçtikçe aralarına bir ok çizsek, hikayeyi tamamlayan son karakteri de yazıp işaretlediğimizde noktaları birleştir oyunu gibi ortada oluşacak olan şekil sanırım bir çember olur ve işte aslında dünya tam o kadar.

Ciddi ciddi çevremi aklımdan geçirdim okurken. Belki de hiç tanışmadığım yan apartmandaki birinin nınısının nınısıyla tanışlığım var mıdır? Ya da içlerinde beni olmasa bile akrabalarımdan birini tanıyan? Belki de tam tersi. Düşününce, işte bunlar hep facebook. Hepimiz akraba çıkacağız haberimiz yok.

İçeriğe gelirsek, sadece Güneş'in hikayesi çeker miydi bizi? Dünyada tek aşk acısı çeken oymuş gibi. Turgut ve Selim'e rağmen pek sanmıyorum. Ama adam yani sayın Eriş bizim sadece Güneş'i anlatıp geçeceğimiz hikayeyi almış, Busan'dan girmiş Gölcük'ten çıkmış. Bir yerden sonra sanırım ipin ucunu kaçırıp kim kimin nesidir çözemeyeceğim diyordum ama yeri geldikçe ya şu bizim falancanın şeysi değil mi tadında aktı gitti. Ve o ne güzel anlatımdır yine. Bir ilk romana göre en çok kendi tarzını korumasını sevdim. Kitap boyunca hep birileri ya da bir şeyler aşırı tanıdık gelmedi mi size de? İlmek ilmek örülen öykünün sonunda bir beyaz hırka bulmadınız mı?