Duygu (Bir Türk Masalı, #1)

Bir Türk Masalı serisinin ilk kitabı Duygu bitti ve ben yorumuma "Bekir candı, Ali kandı, Sedat aşktı." diyerek başlamak istiyorum.
Kitap çok güzeldi arkadaşlar. Tabi onu bu kadar güzel yapan karakterlerin samimiyetiydi. Hani böyle mahalle dizileri olur ya gün geçtikçe karakterler sizdenmiş gibi davranırsınız ben de bu kitabın karakterlerini öyle benimsedim. Tamam her yerde karşımıza çıkacak tipler değillerdi ama ben çok sevdim hatta kitabı bitirdikten sonra bile onları düşünüp eksikliklerini hissettim. Allah'tan devam kitapları var. Ve ben Ali'nin hikayesini okumak için yanıp tutuşuyorum.

Neden mi? Çünkü Ali candır! Evet an itibariyle ben tarafımı belli ettim. Kitaptaki bütün develer birbirlerinden tatlıydı -tabi Sedat azıcık korkuttu o ayrı- ama Ali'nin yeri benim için ayrı. Hem sert hem sevimli hem de şebek! E bir okur daha ne istesin?
Kitabın diline gelecek olursam eğer gayet akıcı. Hatta kitabın kalınlığına bakıp korkmuştum ama korkmaya hiç gerek yok akıp gidiyor sayfalar. Kitap Duygu'nun bakış açısıyla anlatılmış bu arada ve çok eğlenceliydi. Yer yer kahkaha attığım bile oldu. Işılca'nın okuduğum ikinci kitabıydı bu devamı da gelecek gibi. Yakın takibe alınmış bulunmaktadır kendisi.

Kısacası kitap çok iyiydi canlar. Eksikleri vardı evet ama okumaya değerdi. Her şeyi geçtim sırf Ali'yle tanışmak için okunur yani... Yorumumu bizimkilerin "İyiyim... iyiyiz... biz hep iyi oluruz." sözüyle bitirmek istiyorum.