Eksik Parça (Mara Dyer, #1)

Kafamda binlerce soru dönüp duruyor şuan. Acayip karmaşık bir 400 sayfa okudum ve sorularımın cevabını bulmak yerine bir de bir ton soru ekledim. Kendimi tutabilseydim ikinci kitaba kadar az da olsa merakım giderilirdi ama yok meraklı yanım ağır bastı. Merak kediyi öldürürmüş. Ayneen katılıyorum bu söze çünkü bu sona yüreğim dayanamayabilir..
Öncelikle kitaba bayıldım. Kurgusu, akıcı olan yazım tarzı sıkılmamı engelledi. Ve o her sayfada merak uyandıran his peşimi hiç bırakmadı. Ne olacak diye diye kör olmaktan son anda yırttım. Çünkü günün yarısında başladığım kitabı kafamı hiç kaldırmadan bitirdim. Kitaba dönecek olursak, okumaya başlayıp yarısına geldiğimde Mara’nın psikolojik bir rahatsızlığı olduğunu düşündüm. Ama yavaş yavaş sayfaları çevirdikçe normal bir durumun olmadığı ortaya çıktı. Ve ben hala ne olduğunu çözemedim. Mara ne? Bilen varsa beni de aydınlatsın lütfen. Tramvatik şeylerle nasıl baş edebildi? edebildi mi ondan da emin değilim. Çevresinde gelişen tuhaf olaylara odaklanmaktan kızı aslında kafam da hiç tartmamışım. Sessiz, dikkat çekmemeye çalışan, arkadaşlarının yasını tutarken bir yandan da kendisinde ki tuhaflıklarla uğraşan birisiydi. Okurken onun adına çok üzüldüm. Emrah oldu resmen kız. Ama sonra Noah çıktı sahneye. Onu Mara’nın sözleriyle tanıtayım size; “Tıraşsız geçen gün sayısı: Uç ile beş arasında. Çarpık tebessüm: Tehlikeli. Gözler: Mavi ve sonsuz. Saçlar: Güzel, mükemmel bir karmaşa.” Bende bir kaç kelime ekleyeyim ki güzel görünüşten ibaret olmadığını anlayın. Serseri görünüşünün altında sakladığı kocaman bir sırrı var. İlerleyen sayfalarda Mara’nın yanında olan ve hep ona yardımcı olan Noah bu hikâyedeki favorim. Ama ondaki sırrı fark etmedim değil. Yazar bunun hakkında ipucu vermese de çoğu kitapta başımıza gelen tahmin edilebilirlik bir durumdu. Bunun dışında kitaptaki karamsar hava bana göre çok ağırdı. Umarım ikinci kitapta azcık da olsa bu hava dağılır.
Tavsiyemdir.