Aslında tam tersi. Tanabay'ın yaşadığı onca olumsuz şeye rağmen yılmayışını, her sabah yeniden mücadeleye devam edişini, gururun defalarca kırılmasına rağmen bezginliğe hapsolmayışını dik ve onurlu duruşunu depresiflik olarak adlandırmamız haksızlık olur diye düşünüyorum.
Aslında tam tersi. Tanabay'ın yaşadığı onca olumsuz şeye rağmen yılmayışını, her sabah yeniden mücadeleye devam edişini, gururun defalarca kırılmasına rağmen bezginliğe hapsolmayışını dik ve onurlu duruşunu depresiflik olarak adlandırmamız haksızlık olur diye düşünüyorum.
Ben kitabın geneline dram hakim olması nedeniyle depresif demiştim. Yoksa karakterin mücadeleci ruhuna değil.. Sonuç olarak dram, insanı biraz depresyona sürüklemez mi? okurken depresif moda giriyorum ben açıkcası..