Gizliajans

Alper Canıgüz'ün okuduğum üçüncü romanı. Kapağında kara bir kedi (Şeytan Bey) ve Küçük Ayı Takımyıldızı ile sempatimi en baştan kazanmıştı zaten. Ama nedense Alper Kamu kitaplarından aldığım zevki alamadım bir türlü. Bir havada kalmışlık hissi vardı. Kurgu, özellikle sonlara doğru, biraz aceleye getirilmiş gibiydi. Gene de mizahıyla, karakterleriyle elimden bırakamayacağım bir eserdi.

Kitapta bahsetmek istediğim aslında birkaç güzel nokta var. En başta popüler kültür göndermeleri, bildiklerim kadarıyla, efsaneydi. Kaan Sezyum'un konuk oyuncu olması ise hayli hoştu. Karikatür gibiydi bazı kısımlar. Hatta mizahı biraz karikatürist mizahı denilebilir. Bunda olay örgüsünün ve konunun büyük etkisi var. Konu ise Alper Kamu kitaplarından farklı olarak polisiye değil; bilim kurguydu. Güldürürken hüzünlendiren Alper Abi bu kitapta felsefesini aşk üzerine kurmuştu. Aşk üzerindeki betimlemeleri, tasvirleri ve hitaplarıyla hem sade hem de gerçekti. Hatta diyebilirim ki kitap, özünde bir aşk romanıdır benim için.

-Spoiler.-

Kitapta en çok hoşuma giden sahne ise Kamu'dan bildiğimiz Kız Tevfik, Amcabey ve Tahtakafa'nın rakı masasıydı:
"Boşuna dememişler, rakı delikanlıyı susturur ibneyi coşturur diye."

Benim adamım bu kitapta baş kahraman Musa değildi. Çünkü Musa devamlı sürüklenip başa dönen bi' insandı. Şaban ise daha fazla yer edinmeliydi bence kitapta. Harcandı yiğit.

Musa'nın Saneme olan aşkı ise enfesti. Olabilecek en net şekilde; bu kadar sert anlatılabilirdi aşk denen meret:

"Seni çok üzerim ben."
"Ölümüm elinden olsun."
"Ve ben artık mutsuz bir adamım."

Canıgüz'ün imzası ise son sayfada can almak sanırım. Çünkü roman bittikten sonra hissedilen burukluk, her üç kitapta da istisnasız etkileyiciydi.

-Spoiler-

Bu kitap benim için bitirmeye kıyamadığım Kamu'lar gibi değildi ama elimden de bırakamadım. Son olarak ise Alper Canıgüz hep yazsın, hep okuyalım.

"İki insanı, bir üçüncüyü ezmek kadar birbirine yaklaştıran bir şey var mıdır şu dünyada?"