Keş On Dı Teybıl

Zafer Algöz yine rakı sofrası lezzetindeki hatıralarıyla yer yer güldürürken yer yer de hüzünlendiriyor ama bence en çok da imrendiriyor. Özellikle Türk Tiyatrosu’nun yakın döneminde böyle bir hatırat pek olmadığı için sahnenin dev isimlerinin maceralarını yutarcasına okudum. Ne kıymetli isimler ne kıymetli hatıralar bunlar. Teknik açıdan yine bir dağınıklık bir serbest stil söz konusu ama Algöz’ün anlatımının kıvraklığı ve anıların keyfi bunu kapatıyor.