Kuralsız (Uyumsuz, #2)

Uyumsuz'dan bile daha güzeldi. Yani hemen hemen.

Çoğu serinin ilk kitabındaki karakterleri tanıma ve yavaş yavaş savaşı başlatma kısmına bayılırım. Uyumsuz'a da bayılmıştım. Ama Kuralsız distopyayı daha iyi hissettirmişti.

İlk kitabın rahatsız edici sonunda Bilgelik'in Cesurluk'la ittifak kurup Fedakarlara saldırması üzerine, Tris ve Tobias Dostluk topluluğundan yardım etmeye gidiyorlardı. Ben Dostluk deyince hemen yardım ederler sanmıştım ama hesaba katmadığım şey, yardım bekledikleri şeyin savaş olduğuydu. Peki Dostluk topluluğu savunma amaçlı da olsa savaşa girer mi? Hayır.

Bu yüzden Dürüstlük topluluğundan yardım istiyorlar. Ama hayır, onlardan da hayır yok.

Bu sefer Topluluksuzlarla hain-olmayan-Cesurlar, Bilgelik'e saldırıyorlar. Ama, ama, ama, ama, ama... Ama.

Hayır.
Hayır.
Hayır.

İşler çok daha karmaşık.

Kitap o kadar doluydu ki tamamını anlatmam mümkün değil ama hepsini de nefesimi tutarak okudum. Çok güzeldi. Son sayfada çığlık attım zaten. Çığlık atmak derken, çığlık atmaktan bahsediyorum. Annem korkup "Ne var?" diye sordu, "Kitap bitti" dedim ve yüzüme tükürüp gitti. Sonra peşinden gidip ona kitabın neden orada bırakılmaması gerektiğiyle ilgili bir konuşma yaptım. Buna neden bu kadar tepki verdi bilmiyorum. Bence gayet güzel bir konuşmaydı...

-SON-

Oha -SON- diye bitince çok dramatik oldu.
Bir saniye, ortamı bozdum.

-SON- (Tekrar)