Özgürlüğün Elli Tonu (Fifty Shades, #3)

ve özgürlüğün elli tonu ile birlikte sonunda elli ton serisini de bitirdim. bu seri neden bu kadar çok sattı. en önemli nedeni tabii ki ana karakterimiz christian grey nam-ı diğer elli ton. adam zengin, yakışıklı, hafif maço, karşısındaki kadına önem veren hatta sertliği bile kadının yararına olan, kadını lükse ve sekse boğan, yataktaki performansı casanova’yla yarışan bir karakter. şimdi samimiyetle çıkıp da bu özelliklere sahip bir adamı ben tercih etmezdim(bdsm hariç) diyen bir kadın varsa ben de hiçbir şey bilmiyorum. ana’ya gelince genç, güzel, akıllı, saf, bakire (en azından ilk tanıştıklarında) ama öğrenmeye ve uygulamaya son derece hevesli, tutku dolu, güzel yemek yapan, yatakta sınır tanımayan bir kız… ve bu özelliklere sahip bir kızı istemem ben diyen erkek çıkar mı? yazar kadınlar için de erkekler için de fantezi dünyasının kral ve kraliçesini yaratıp onları karşılaştırmış…ve, bom… büyük bir aşk…tabii kitabın benzerlerinin arasından sıyrılabilmesi için de bir farkı olması lazım. bunun için de içine bdsm sosu katılmış ki o bile yer yer sempatik gösterilmiş.
kitap neden bu kadar çok sattı, verilen paraya ve okumak için harcanan zamana değer miydi, zaman kaybı mıydı, filmi çekilir mi ki, çekilirse kim hangi role yakışır soruları ve yanıtları daha günlerce, haftalarca konuşulur ve konuşulacak da. ama işin aslı bu kitap kesinlikle bir ticari dehanın ürünü. ne yazsam çok satar ya da neyi yayımlasak çok satar diye uzun uzun düşünülmüş. sonuç, elli ton serisi. alan memnun satan memnun. buraya kadar hiçbir sorun yok. ama hiç kimse kalkıp da bu seriyi eco’nun, kafka’nın ya da ayn rand’ın bir kitabıyla karşılaştıramaz. bu noktada ortaya ‘popüler kültür unsurları sanat mıdır değil midir, zaman içinde bu unsurlar sanatsal kavramlara dönüşebilir mi’ gibi tartışmalar çıkar (ki hala tartışılmaktadır) cevabı uzun mu uzundur…