Seni Dinleyen Biri

hiç bir romanı bu kadar uzun sürede bitirmişliğim yoktu. bunda belkide dilinin akıcılıktan uzak uzun cümleleri etkili oldu. bazan dönüp ne demek istediğini düşündüğüm yerleride olmadı değil. baskı zaten hatalarla doluydu.
gözden geçirilip, gereksiz tekrarlar cıkarılmış olsa okuyucu için daha akıcı olabilirdi.
bütün bu olumsuz yönlerine rağmen elimde sürünmesinin asıl sebebi bitirmek istemememdi. sanki bir zaman makinesine binmiş ve ben kendimi, çağımı, yeşil kuşak gençliğini uzaktan izliyor, aynı sözleri, aynı düşünceleri yaşamıştım diyordum kitap boyu... ortak karakterlerimiz vardı roman kahramanları ile ve bu "ben"i uzaktan izlemek acı geliyordu...
kitabın sonu devam eden bir hayatın o dönemi gibiydi. belirsiz,muğlak, ne edeceğini bilmez meral ve ben...
kitaba bir isim verilmesi istenseydi şayet ben bu kitaba " SENİ ANLAYAN BİRİ" ismini daha uygun görürdüm. zaten kitabın ismini soranlara belkide başından beri bir şartlanmışlık hesabı ile "seni anlayan biri" diyordum...
seni anlayan biri var bu hayatta... yazar ve kahramanlar, beni anlayan biri işte, ya da ey yazar ve kahramanları sizi anlayan biri işte ben....