Sonrası Kalır I

Öldürüyor Edip Cansever beni. Ben Edip'ten başkasına böyle değilim. Severim çetrefilli metinleri. Uzun cümleleri severim. Benden emek isteyen yazara bayılırım. Dilin sınırlarını zorlayan adamı başımın tacı ederim de bu Edip öyle değil. Bu Edip dilin değil, basbayağı zihnin yalnızlık sınırlarını zorluyor. Kederin uğrak yeri yapıyor insan algısını. Yalnızlığın kitabını yazıyor. Yalnızlığı tanımlıyor, açımlıyor, yalnızlığa biçim veriyor Edip Cansever. 

Nasıl bir yalnızlıktır bu adamın şiiri? Kaç kapılı bir evdir her çıkışta başka durağa uğurlayan? Nedir Edip Cansever'i Edip Cansever yapan? 

Edebiyat dergileri karıştırdım, makaleler okudum, şiir analizleri edindim, tezleri yokladım, şiirlerini defalarca hatmettim, olmadı. Ne okuduysam, neresinden baktıysam, hangi kaynağa el attıysam anlatamadı Edip'in şiirini bana.

"günler günleri emdi, toprak toprağı, su suyu
bir gülüş bir başka gülüşü, bir durum bir başka durumu
kum kumu, rüzgar rüzgarı
her şey birbirini ve her şey her şeyi emdi
var yok'a dönüştü, yok var'a
ama biz
yenemedik arta kalan olmayı" 

Bak nasıl anlatıyor şair. Günlerin gidişini, gülüşlerin kimliğini, suyu ve rüzgarı... Hangi teze sığar Edip'in şiiri? Hangi akademik kelimenin solgunluğu, hangi biçimcilik, hangi kuram açıklar bana arta kalan olmayı? 

Bu kadar kişisel olmasını istemezdim değerlendirmenin. Gelgelelim, beni her şiirinde ayrı bir diyara uğratan bu adamı anlatırken nesnel olamıyorum. En nesnel cümlem şu olur: Türk şiirinin lezzetini almak için Edip Cansever okuyunuz!