Sonsuza Kadar Benim

Okurken sıkıldığımı söyleyerek başlamak istemezdim ama maalesef yazmış bulunduk bir kere J
Kitap, kasabadan on yıl önce ayrılmış ve hayallerinin peşinden koşan Liam ve yüz üstü bıraktığı Josie’i konu alıyor. Aslında hiçte yansıtılmaya çalışılan şekildeki gibi gelmedi bana. Yani Liam hayallerini yaşamıyor da bir kâbusu yaşıyormuş gibiydi. Sürekli güne eski hayatındaki insanları özleyerek ve onlara ihanet ettiğini düşünerek başlaması bence hiçte hayallerinin peşinden koşmuş ve başarmış birini düşündürtmedi. Ve hayatının, sadece bir öğlen yemeği sırasında “hayallerinin peşinden koş.” sözüyle şekillenmiş olması ise basit geldi. Josie ise o gittikten sonra toparlanmış ama onu hiç unutamamış ve buna rağmen hayatına birisini almış birisi. Ve bunun sonuçları da ilerleyen sayfalarda görülüyor. Liam kasabaya en yakın arkadaşının cenazesi için dönüyor ve her şey o anda başlıyor.

Öyle özgün bir tarafı yoktu bana göre. Ama kitaptaki duygu yoğunluğu arada gözlerimin dolmasına da neden oldu. Bu açıdan iyiydi. Arkadaşlarını kaybetmeleri ve onunla ilgili anıları okuyucuya çok iyi verilmiş bana göre. Diğer açıdan karakterler ve olaylar beklenilecek türdendi. Her kitapta rastlayabileceğiniz klasik şeyler… Açıkçası tek etkilendiğim nokta Mason’un cenazesi sırasındaki duygusallıktı. Ve bu kısımda sadece ilk sayfaları kapsıyordu. İşin ilginci o karakteri yazarın tanıtmamasına rağmen kitapta o olsaydı nasıl olurdu diye düşünmeme neden oldu. Serinin ikinci kitabı Mason’un eşi Katelyn ve Liam’ın arkadaşı Harrison'u anlatacakmış.


http://satellitebook.blogspot.com.tr/2016/01/yorum-sonsuza-kadar-benim-heidi.html