Yüzyıllık Yalnızlık

Güney Amerika'nın Yaşar Kemal'ini okuyormuş hissi yaratan kitaptı.

Gerçeküstü olaylar, hayatların sıradan bir parçası olarak resmediliyor. En şaşırtıcı şeyler, olağan gelişmeler gibi aktarılıyor ve en mantıksız kompozisyonun kendi içerisindeki tutarlılığı okura yumuşacık bir şekilde kabul ettiriliyor, "olması gereken buydu" dedirtiyor.

Arcadio/Aureliano'ların isimlerini değiştirseler dahi kaderlerinden kaçamamaları gülümsetmişti. En çok sevdiğim iki karakter doğaldır ki Melquiades ile Pilar Ternera oldu.

Protestocuların öldürülmesinin ebedi bir sır olarak kalması ne kadar gerçek dışı görünse de; devlet refleksi göz önünde bulundurulduğunda, tarihte defalarca yaşanmış olduğunun ne kadar olası olduğu herhalde kabul edilecektir.

İki cümleyle anlatılamayacak bir kitap. Hakkında yazacak çok şey var.