Amatör Yazarlar

Havadan sudan konuşmaya devam edip uzunca bir süre orada oturdular.

Fakat Beyzanın gözleri yan masada oturan adama kayıp duruyordu.

‘’Deniz sana birşey söyleyeceğim ama sakın söylediğim de oraya bakma tamam mı?’’

‘’Tamam.’’ Dedi Deniz. Ne olduğunu anlamamıştı.

Beyza kısık sesle konuşmaya başladı. Her ihtimale karşı dışarıdan duyulmak istemezlerdi. ‘’Yan masadaki bir adam bizden sonra içeri girmişti. Hala burada ama önemli olan nokta şurası geldiğimizden beri sana bakıp duruyor.’’

Deniz şaşırmıştı. Kendini huzursuz hissetti. Kimdi bu adam acaba?

Tam yüzünü çevirip bakacaktı ki Beyzanın uyarısıyla durdu

‘’Bari çaktırmadan bak iyi ki bakma dedim yani!’’

Yüzünü çevirmeden gözleriyle yan masayı taradı ve o anda unutmaya çalıştığı o dünyaya yeniden adım atmak zorunda kaldı...

Kadere İsyan adlı hikayemden kısa bir alıntı.

Biz mi dünyayı dışlıyoruz yazarak yoksa o mu dışlıyor bizi kelimelerin kuyusuna atarak? Sözcüklerin büyülü dünyasına sığındığımızda dünyadan uzaklaştığımızı düşünüyorduk ama belki de uzaklaşmıyor, uzaklaştırılıyorduk. Biz seçememiştik belki de bu yolu… Dünya itmişti bizi, beyaz kâğıdın üzerine. O vermişti, kalemi elimize! Yaz, demişti sakince. Yazmıştık nedensizce… Yaz, kurtulayım senden, diye de fısıldamıştı ama duymamıştık. Kelimeler öyle iyi gelmişti ki ruhumuza, belki de bu yüzden duymak istememiştik. İki farklı dünya üzerindeki köprü gibi bir şeydik. Ne olduğumuzu sorgulamıyorduk, öğrensek bile ne fark edecekti ki? Kalemimizden düşen her bir harf bizi mutlu ettikten sonra… Belki de mutlu olmuyor, mutlu olduğumuzu zannediyorduk. Olamaz mıydı? Olabilirdi elbette… Neler olmuyordu ki adına ‘Dünya’ dediğimiz şu cehennemde?



Elif D. / Bir Yazarın Karmaşık Düşünceleri'nden… / 25.01.13 - 17:24

'Bir Yazarın Karmaşık Düşünleri' başlıklı yazılar yazmaya devam ediyorum, umarım bir gün bir kitap haline dönüştüğünü görürüm yazılarımın. :))

“Geç bir saatte bir bayanın yürümesi için hiçte tekin bir yer değil” klişesi vardır ya, hah işte tam da öyle bir sokaktan geçmem gerekiyordu. “Aslında bir sonraki durakta inecektim, yanlışlıkla bastım” demeyi ve insanların cık cık’ları arasında diğer durağa kadar kafamı eğip beklemeyi gözüm yemediği için başıma gelecekleri hak ediyordum. Etrafa dikkat kesilerek ilerliyordum. Daha önce gecenin bir köründe bu yoldan yürüyerek hiç geçmemiştim. Yoluma neler çıkabilir az çok fikrim olsaydı bari..Hem olsa ne olacaktı acaba? Gardımı alıp önüme çıkan şeye hücum mu edecektim? Ya da bir köşeye sinip avımı mı bekleyecektim? Yok yok en iyisi istediğini verip oradan uzaklaşmak. Ne saçmalıyordum ben. Kafamı silkeleyip Sherlock Holmes’cülük oynamayı bir kenara bıraksam iyi olacaktı. “Nitekim gerçek hayatta böyle şeyler zaten olmaz” derken umarım kendimi kandırmıyorumdur.

yazdığım kısa bir denemeden..

Bu yorum silinmiş

Sus!
Tut dilini.

Dilin ki çatal,
Dilin ki keskin bıçak.

Sözünü tut!
Çiğne
ve Yut.

/


Benden de bir kısa şiir ..

Yatağının yanındaki camdan içeri süzülen sarı ışık aydınlatıyordu odasını. Sokakları aydınlatmak amacıyla yapılmıştı o sokak lambası ama aynı zamanda onun odasını da aydınlatıyordu. Ancak ne sokak lambası, ne ay ne de güneş aydınlatamıyordu içini. Kalbi koyu bir dehlizin içinde can çekişiyordu. Düşüncelerine hakîm olan tek renk siyahtı. Karanlıkta nefes almaya alışmıştı. Damarlarında dolaşan oksijen kadar ihtiyacı vardı karanlığa. Çünkü karanlıkta kendisi oluyordu. Yüzündeki bütün maskeler bir anda yere düşüyor ve bir cam misali parçalanıyordu. Gece bu yüzden güzeldi işte! Bütün yalanlara sırt çevirme imkânı verdiği için. Gece yalan söylemesini beklemiyordu ondan ama aydınlık öyle değildi. Aldatıcıydı. Gülmesini istiyordu çünkü çevresinde insanlar vardı ve kendi gibi davranamıyordu. Bütün karanlık düşüncelerine gözlerini kapayıp yalan bir dünyayı kucaklıyordu aydınlıkta. Oysa istediği şey bu değildi. Kendi gibi yaşamak istiyor, olumlu-olumsuz bütün düşünceleriyle kabul edilmek istiyordu. Bencillik miydi bu? Belki, biraz… Ama en azından gerçek bir kavramdı! Mutluluk kavramı gibi hor kullanmıyordu bunu. Sadece bir maske olarak takmıyordu. Tek başına olduğu zamanlar mutluluk kavramına çok uzakken, bencilliğiyle baş başaydı. Tabi iyi-kötü bütün düşünceleriyle kabul edilmeyi istemesi bencillikse…

Elif D./Katilin Sözyaşları

yorumlarınızı bekliyorum

Anlatım ve betimleme başarılı :)

Güzelmiş ya, hafiften kıskandım :)

Bu yorum silinmiş