Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

şimdi ben gidiyorum fakat ne zaman çağırırsan gelirim... dedi.
Evvela ne demek istediğini anlamadım... O da bi an durdu ve ilave etti:
'Nereye çağırırsan gelirim!'

Bir teklif ve bir kabul... Kısa münakaşasız ve hesapsız! Bundan daha güzel bir ayrılık olamazdı.

Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi? Fakat hep böyle değil midir? Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz?

Başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğumuzu zannetmektir ki, ne kendimiz bu kadar büyük, ne de başkalarını bizden daha zavallı görmeye hakkımız yoktur.

İnsanlara ne kadar muhtaç olursam onlardan kaçma ihtiyacım da o kadar artıyordu

İnsanlar arasında ki münasebetleri tanzim eden amiller ne kadar gülünç ,ne kadar dıştan, ne kadar boş ve bilhassa asıl insanlıkla ne kadar az alakası olan şeylerdi...

Evden çıktıktan sonra bir şey
unuttuğunu fark ederek duraklayan,
fakat unuttuğunun ne olduğunu bir
türlü bulamayarak hafızasını ve
ceplerini araştıran, nihayet, ümidini
kesince, aklı geride, ileri gitmek
istemeyen adımlarla yoluna devam
eden bir insan gibi üzüntülüydüm…

Hayatta en güvendiğim insana karşı
duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün
insanlara dağılmıştı; çünkü o benim
için bütün insanlığın timsaliydi.

Benim beklediğim aşk başka! O,
bütün mantıkların dışında, tarifi
imkansız ve mahiyeti bilinmeyen
bir şey. Sevmek ve hoşlanmak
başka, istemek bütün ruhuyla,
bütün vücuduyla, her şeyiyle
istemek başka… Aşk bence bu
istemektir. Mukavemet edilemez
bir istemek!

Bir kadının bize her şeyini verdiğini sandığımız anda onun hakikatte bize hiçbir şey vermiş olmadığını görmek bize en yakın olduğunu sandığımız sırada bizden bütün mesafelerin ötesindeymiş kadar uzak olduğunu kabule mecbur olmak acı bir şey.