Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar
Bazen öyle bir cümleye rastlarız ki kitapta, o tek cümleden koca bir roman yazılabilir... Bu grup, işte o sözler için...
Dip Not: Her kitap için ya da her yazar için bir konu açıp, o kitaptan veya yazardan alıntıları ekleyebilirz. Bol konulu, bol alıntılı, boooollll paylaşımlı bir grup olması dileğimle :)
Tür: Genel | Açılış, 27 Mayıs 2012
Kürk Mantolu Madonna - Sabahattin Ali
Tartışma Cevapları
« geri
1 2
ileri »
''Demek beni kıskanmıyorsunuz ha?'' dedi. ''Beni sahiden bu kadar çok mu seviyorsun?''
''Dün akşamki halinizi unutmayacağım!'' dedi. ''Bütün gece aklıma geldikçe güldüm...Namusunu müdafaa etmek isteyen masum bir genç kız gibi çırpınıyordunuz.Halbuki Frau van Tiedemann'dan kurtulmak pek kolay değildir.''
Halbuki şimdi her şey değişmişti.Bu kadının resmini gördüğüm andan beri geçen birkaç hafta içinde,ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşadığımı hissediyordum.Her günüm,her saatim, uyuduğum zamanlar bile dopdoluydu...
Bir kadının bize her şeyini verdiğini sandığımız anda onun hakikatte bize hiçbir şey vermiş olmadığını görmek bize en yakın olduğunu sandığımız sırada bizden bütün mesafelerin ötesindeymiş kadar uzak olduğunu kabule mecbur olmak acı bir şey.
..Fakat başka türlü yapabilmem için başka türlü bir insan olmam lazımdı.
Bir teklif ve bir kabul... Kısa münakaşasız ve hesapsız! Bundan daha güzel bir ayrılık olamazdı.
İnsanlar arasında ki münasebetleri tanzim eden amiller ne kadar gülünç ,ne kadar dıştan, ne kadar boş ve bilhassa asıl insanlıkla ne kadar az alakası olan şeylerdi...
Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tabii olanı kabul eder, ortada ne hayal sükutu, ne inkisar kalır... Bu halimizle hepimiz acınmaya layıkız; ama kendi kendimize acımalıyız. Başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğunu zannetmektir ki, ne kendimizi bu kadar büyük, ne de başkalarını bizden zavallı görmeye hakkımız yoktur.
Bu yaşıma kadar mevcudiyetinden bile haberim olmayan bir insanın vücudu birdenbire benim için nasıl bir ihtiyaç olabilirdi? Fakat hep böyle değil midir? Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz?