Dostlukların Son Günü

1976 Sait Faik Hikâye Armağanıİlk baskısı 1975te yapılan Dostlukların Son Günü, yazarın dördüncü eseri. Toplam on altı öyküden oluşan kitap, bugün gerçekten de bir Selim İleri klasiği. Kitapta yer alan öykülerin tamamı, bir dönem Memet Fuat tarafından yayımlanıp yönetilen, yeni yazarların yazarlığının onay yeri gibi bir işlev de gören Yeni Dergide yayımlanmıştı. Bu yayımlanmışlığın Dostlukların Son Gününün kitaplaştırılmasında nasıl bir rol oynadığını ve daha pek çok kırgınlıklarını yazar, kitabının sonraki baskılarına yazdığı Rüzgârla Gitti başlıklı yazıda anlatıyor. Bir genç yazarın edebiyat ortamının acımasız koşullarında yaşadıklarını göstermesi bakımından son derece önemli bu yazının son paragrafında şöyle diyor Selim İleri: Bu öyküler sanki benden gitgide hem uzaklaşıyor, hem de gitgide bana geri dönüyor. Bazen tuhaf yargılarla karşılaşıyorum: ‘... Sizi hiç beğenmezdik. Sonra Dostlukların Son Gününü okuduk; şimdi bütün kitaplarınızı okuyoruz... Bu öyküler çok mu evcil acaba, diye düşündüğüm oluyor. Yine de o yıllar, öykülere tek tek kaynaklık etmiş o duyarlıklar, anılar, kimi pırıltılı gece yürüyüşleri, kimi çiğ ışıklı gündüz gezintileri, ölünceye kadar bende yaşayacağını umduğum kimi aşklar, iç sarsılışları beni yeniden bu kitaba bağlıyor. Ama bir gençlik, hatta çocukluk coşkusu vardı: öyle sanıyorum ki, rüzgârla gitti o coşku... Sanmıyorum; biliyorum: göz açıp kapayana dek savrukçasına, savrulmuşçasına, rüzgârla gitti.

1976 Sait Faik Hikâye Armağanıİlk baskısı 1975te yapılan Dostlukların Son Günü, yazarın dördüncü eseri. Toplam on altı öyküden oluşan kitap, bugün gerçekten de bir Selim İleri klasiği. Kitapta yer alan öykülerin tamamı, bir dönem Memet Fuat tarafından yayımlanıp yönetilen, yeni yazarların yazarlığının onay yeri gibi bir işlev de gören Yeni Dergide yayımlanmıştı. Bu yayımlanmışlığın Dostlukların Son Gününün kitaplaştırılmasında nasıl bir rol oynadığını ve daha pek çok kırgınlıklarını yazar, kitabının sonraki baskılarına yazdığı Rüzgârla Gitti başlıklı yazıda anlatıyor. Bir genç yazarın edebiyat ortamının acımasız koşullarında yaşadıklarını göstermesi bakımından son derece önemli bu yazının son paragrafında şöyle diyor Selim İleri: Bu öyküler sanki benden gitgide hem uzaklaşıyor, hem de gitgide bana geri dönüyor. Bazen tuhaf yargılarla karşılaşıyorum: ‘... Sizi hiç beğenmezdik. Sonra Dostlukların Son Gününü okuduk; şimdi bütün kitaplarınızı okuyoruz... Bu öyküler çok mu evcil acaba, diye düşündüğüm oluyor. Yine de o yıllar, öykülere tek tek kaynaklık etmiş o duyarlıklar, anılar, kimi pırıltılı gece yürüyüşleri, kimi çiğ ışıklı gündüz gezintileri, ölünceye kadar bende yaşayacağını umduğum kimi aşklar, iç sarsılışları beni yeniden bu kitaba bağlıyor. Ama bir gençlik, hatta çocukluk coşkusu vardı: öyle sanıyorum ki, rüzgârla gitti o coşku... Sanmıyorum; biliyorum: göz açıp kapayana dek savrukçasına, savrulmuşçasına, rüzgârla gitti.