Kağıt Kuğu

3,5 stars

yorum için: https://illekitap.blogspot.com/2021/11/leylah-attar-kagt-kugu.html


"Damian," dedim gözlerimi kapalı tutarak. "Beni kaçırdığın dünyaya geri dönmem gerektiğini biliyorum. Şimdiyle o zaman arasında ne olacak bilmiyorum ama şu anda bu yağmur, kulübe, ada ve bu anın sonsuza adar sürmesini istiyorum."

Damian cevap vermedi ama parmaklarını çekti. Sorun değildi gerçi. Aslında hiç değildi çünkü Damian Caballero, onu korkutan tek şeyle baş etmeye çalışıyordu. Benimle.



* * * * *



Silahı indirip sehpaya, tekrar katladığım origami zürafanın yanına koydum.

"Ya o ya da bu," diyerek ikisini işaret ettim. "Ya aşkı seçersin ya da nefreti çünkü biri yaşarken diğeri ölecektir."

Damian gözlerini iki nesnede tutarken aynı derecede arada kalmış gibiydi.

"Yarın sabah bu masada bıraktığın şeye göre Paza Del Mar'da yolları ayırıp ayırmayacağımız belli olacak. Neyi seçersen seç, seni her zaman seveceğimi bil Damian."

Bana karnımdan yumruk yemişim gibi hissettiren gözlerle baktı. "Seni ancak hayal kırıklığına uğratacağımı söyledim."

Yüzümü ellerimin arasına aldım. "Bana 'aşkın asla ölmeyeceğini' söyledin."

Kitap ile ilgili ne hissetmem gerektiğine hala karar vermiş değilim.
Öncelikle şunu belirtmek isterim ki, kitap benim için iki bölümden oluşuyor: sıkıcı ve akıcı olan kısım diye ikiye ayırdım.
Başlarda biraz sıkıldım, olayın gidişatını başta fark edemedim; sayfalar ilerledikçe ama işin nereye gittiğini anlıyorsunuz.
Skye Sedgewick, doğum gününde kaçırılıp, psikolojik şiddete ve işkenceye maruz kalıyor. Bu sırada Skye’a zaman zaman hatırladığı geçmişi güç vermektedir. Zaman geçtikçe kaçıran kişinin gerçek kimliğini öğrenen Skye’ın yaşadığı bocalamayı okuyoruz. Açıkçası Skye’ın gördüğü işkenceleri hatırladıkça bunları çok çabuk sineye çekebilmesine kabul edemiyorum.. Gerçekçi gelmedi, kitapta işlenen duygular yansımadı, bir de giriş-gelişme-sonuç bir anda oldubittiye geldi. Açıkçası kurgu güzel olsa da olayların işlenişi bana sıradan ve üstünkörü geldi.

***********


Eninde sonunda hepimiz, elimizden gelenin en iyisini yaparız ve yolumuza devam ederken hikayeler üretiriz. Onları yazar, yönetir ve hayatımıza yansıtırız. Bazen diğer insanların hayatına girer, bazen de giremeyiz ama her hikayenin ardında mutlaka bir hikaye, ancak küçük bir parçasını görebileceğimiz bir bağlantı vardır. Çünkü doğduğumuzda oradadır ve biz öldükten sonra da olmaya devam edecektir. Bütün bunları tek bir yaşama kim sığdırabilir ki?