Karpuz Şekerinde

Nehirde iki heykel vardı. Biri annemdi

Richard Brautigan'ın 1968 yılında yazdığı hafif bir kitap. Sürreal bir anlatıma sahip. Okurken sık sık "ne garip şeyler ya bunlar" demekten kendimi alamadım.

Uzak zamanlarda, benÖLÜM denen bir kasabada yaşayan adını bilemediğimiz bir yazarın kitabıdır, Karpuz Şekeri. Kasabadaki her şeyin karpuz şekerinden yapılması, alabalıkların uçuşu, nehirlerin kıvrılışı, unutulmuş işletmeler, kaplanlar ve her gün farklı renk doğan güneş gibi bir çok ilginç şey var bu kitabın içinde.
Yazarın diğer kitaplarındaki gibi çocuksu bir dili var. Okuması gayet kolay. Zaten kısa kısa bölümlerden oluştuğu için kolayca bitiyor kitap.

Kitabın en beğendiğim bölümü ise tabi ki "Benim Adım" oldu:

"Sanırım kim olduğumu merak ediyorsun ama ben sürekli bir adı olmayanlardanım. Adım sana bağlı. Aklından geçtiği gibi seslen bana.
Eğer uzun zaman önce olmuş bir şeyi düşünüyorsan, diyelim biri sana bir şey sormuştu ve sen de cevabı bilmiyordun.
İşte benim adım o.
Ya da biri senden bir şey yapmanı istemişti. Sen de yapmıştın. Sonra dediler ki yaptığın şey yanlış "hatam için üzgünüm" dedin ve başka bir şey yapmak zorunda kaldın.
İşte benim adım o.
Belki çocukken oynadığın bir oyundu ya da yaşlanıp da camın kenarında otururken, aklına öylesine gelen bir şey.
İşte benim adım o.
Ya da bir yerlerde yürüdün. Her yerde çiçekler vardı.
İşte benim adım o."