Montauk

EY OKUYUCU, BU İÇTEN BİR KİTAPTIR VE DAHA GİRİŞTE SENİ UYARIYOR Kİ BURDA AİLEVî VE öZEL HAYATIMDAN BAŞKA BİR SONUCA ULAŞMAK İSTEMEDİM... KİTABIMI DOSTLARIMIN VE YAKINLARIMIN KİŞİSEL HİZMETİNE ADIYORUM, BENİ KAYBETTİKLERİNDE BENİM HAYAT TARZIMIN VE RUH HALİMİN BİRKAÇ ÇİZGİSİNİ BURDA BULSUNLAR DİYE.... ÇÜNKÜ İŞLEDİĞİM KİMSE, BEN KENDİMİM. HATALARIMI, OLDUĞU GİBİ BURDA BULACAKLARDIR VE ÖZGÜR BENLİĞİMİ, YANİ KAMU AHLÂKININ EL VERDİĞİ ÖLÇÜDE... YANİ, EY OKUYUCU, BU KİTABIN TEK IÇERİĞİ BENİM; EŞREF SAATİNİ BöYLE KENDİNİ BEĞENMİŞ VE AZ SAYGIN BİR KONUYA HARCAMAN DOĞRU MU OLA?/ HAYDİ HAYIRLISI. MONTAIGNEE DOĞRU. 1 MART 1580.Edebî eserde, yazarının özel hayatının izlerini keşfetmeyi, eleştirmenler çoğu kez kendileri için başarı sayarlar. Oysa yazarlar bundan hiç hoşlanmaz. Otobiyografik oluş, edebiyat piyasasında kurmacanın zararınadır, bir eksi puan gibidir. Max Frisch (1911-1991)in, tiyatro eserleri ve özellikle de romanlarına kendi hayatından çok şeyler kattığı, yaygın bir görüştür. Bu nedenle eleştirmenlerin neyin aslı nedir türünde dedektifliğinden usanmış ve tamamiyle gerçek gerçekliğe dayanan, kurmacaya yer vermeyen bir roman yazmaya niyetlenmiştir. Montaukta bir Amerika gezisinde kendisine verilen rehber bayan Lynnle geçirdiği günleri an be an anlatır; yaşadığı olayların çağrışımları ona hayatının nerdeyse bütün geçmişini, özellikle de eserlerine sokmadığı yaşantıları hatırlatır ve Max Frisch, bu çağrışımları da anlatısına katarak okuyucuya, o bir haftadan yola çıkarak 62 yaşına kadarki geçmişini aktarır. Salt gerçeği yansıtmak amacı, bir yazarın, bir romancının kaleminden olunca kurmaca tadı vermekten geri kalmıyor. Max Frisch, gerçek gerçekliği anlatırken, anlatı sanatının bütün inceliklerinden yararlanmayı bildiğini sergiliyor. Yaşayan ve anlatan kendisi olduğu halde, kâh o-anlatı, kâh ben-anlatı biçimine başvuruyor. Anlattıklarına mesafe kazanma ilkesi, bence bu seçimlerde yön verici. Montauk, anlatımıyla alışılmışın dışında

EY OKUYUCU, BU İÇTEN BİR KİTAPTIR VE DAHA GİRİŞTE SENİ UYARIYOR Kİ BURDA AİLEVî VE öZEL HAYATIMDAN BAŞKA BİR SONUCA ULAŞMAK İSTEMEDİM... KİTABIMI DOSTLARIMIN VE YAKINLARIMIN KİŞİSEL HİZMETİNE ADIYORUM, BENİ KAYBETTİKLERİNDE BENİM HAYAT TARZIMIN VE RUH HALİMİN BİRKAÇ ÇİZGİSİNİ BURDA BULSUNLAR DİYE.... ÇÜNKÜ İŞLEDİĞİM KİMSE, BEN KENDİMİM. HATALARIMI, OLDUĞU GİBİ BURDA BULACAKLARDIR VE ÖZGÜR BENLİĞİMİ, YANİ KAMU AHLÂKININ EL VERDİĞİ ÖLÇÜDE... YANİ, EY OKUYUCU, BU KİTABIN TEK IÇERİĞİ BENİM; EŞREF SAATİNİ BöYLE KENDİNİ BEĞENMİŞ VE AZ SAYGIN BİR KONUYA HARCAMAN DOĞRU MU OLA?/ HAYDİ HAYIRLISI. MONTAIGNEE DOĞRU. 1 MART 1580.Edebî eserde, yazarının özel hayatının izlerini keşfetmeyi, eleştirmenler çoğu kez kendileri için başarı sayarlar. Oysa yazarlar bundan hiç hoşlanmaz. Otobiyografik oluş, edebiyat piyasasında kurmacanın zararınadır, bir eksi puan gibidir. Max Frisch (1911-1991)in, tiyatro eserleri ve özellikle de romanlarına kendi hayatından çok şeyler kattığı, yaygın bir görüştür. Bu nedenle eleştirmenlerin neyin aslı nedir türünde dedektifliğinden usanmış ve tamamiyle gerçek gerçekliğe dayanan, kurmacaya yer vermeyen bir roman yazmaya niyetlenmiştir. Montaukta bir Amerika gezisinde kendisine verilen rehber bayan Lynnle geçirdiği günleri an be an anlatır; yaşadığı olayların çağrışımları ona hayatının nerdeyse bütün geçmişini, özellikle de eserlerine sokmadığı yaşantıları hatırlatır ve Max Frisch, bu çağrışımları da anlatısına katarak okuyucuya, o bir haftadan yola çıkarak 62 yaşı... tümünü göster