Mutedil Dalgalı

“Üzüntüyle başını cama dayayacak, herkes bir şekilde, diye düşünecek, herkes bir şekilde, bir yerlerde, bir karenin içinde yok oluyor işte. Bir mezarın, dört duvarın ya da bir sayfanın içinde...”

Ömür İklim Demir, önceki kitaplarında ulaştığı özgün dilin sınırlarını Mutedil Dalgalı’da daha da genişletiyor. Çok sesli, çok katmanlı hikâyelerin peşine düşen yazar, her katmanıyla derinleşen, şiirsel bir anlatının kapılarını açıyor okura. Nihayetinde, dilin ve biçimin ustalıkla örtüştüğü, incelikle kurgulanmış on dört öyküyle çıkıyor karşımıza. Bazen kendinden taşıyor anlattığı hikâye, bazen kendi içine gömülüyor ve de nereye giderse gitsin, okuyanı da hep yanında götürüyor.

Her öyküde dalgalanıyor hayatlar, geçmişle geleceğin, olmuşla olmamışın arasında. Her öyküde biraz daha ölüyor ve biraz daha yaşıyor her karakter. Bunlarla dönüyor dünya, devasa bir sarmalın içinde; bunlarla dönüyor sandalyeler, ruhlar, kelimeler, karasinekler, eski ceketler, oyuncak ayılar, çalakalem notlar, tuhaf aynalar ve bütün o taşınamayan sırlar. Çıkışa doğru ışık azalıyor, oksijen azalıyor, sesler azalıyor; yan yana üç nokta kalıyor hepsinden geriye, koca bir sessizliğin devamı gibi. Varla yok arasında, yan yana üç nokta...



(Tanıtım Bülteninden)

“Üzüntüyle başını cama dayayacak, herkes bir şekilde, diye düşünecek, herkes bir şekilde, bir yerlerde, bir karenin içinde yok oluyor işte. Bir mezarın, dört duvarın ya da bir sayfanın içinde...”

Ömür İklim Demir, önceki kitaplarında ulaştığı özgün dilin sınırlarını Mutedil Dalgalı’da daha da genişletiyor. Çok sesli, çok katmanlı hikâyelerin peşine düşen yazar, her katmanıyla derinleşen, şiirsel bir anlatının kapılarını açıyor okura. Nihayetinde, dilin ve biçimin ustalıkla örtüştüğü, incelikle kurgulanmış on dört öyküyle çıkıyor karşımıza. Bazen kendinden taşıyor anlattığı hikâye, bazen kendi içine gömülüyor ve de nereye giderse gitsin, okuyanı da hep yanında götürüyor.

Her öyküde dalgalanıyor hayatlar, geçmişle geleceğin, olmuşla olmamışın arasında. Her öyküde biraz daha ölüyor ve biraz daha yaşıyor her karakter. Bunlarla dönüyor dünya, devasa bir sarmalın içinde; bunlarla dönüyor sandalyeler, ruhlar, kelimeler, karasinekler, eski ceketler, oyuncak ayılar, çalakalem notlar, tuhaf aynalar ve bütün o taşınamayan sırlar. Çıkışa doğru ışık azalıyor, oksijen azalıyor, sesler azalıyor; yan yana üç nokta kalıyor hepsinden geriye, koca bir sessizliğin devamı gibi. Varla yok arasında, yan yana üç nokta...



(Tanıtım Bülteninden)