Nefret Oyunu

Sally Thorne

Puan: 8.2/10 (6 puanlama, 3 değerlendirme, Puan dağılımı, Okuma durumları)

Düşman (isim):
1) Bir insanın yenemediği ya da üstesinden gelemediği bir rakip
2) Bir insanın felaketi
3) Joshua Templeman

Lucy Hutton ve Joshua Templeman birbirlerinden nefret ediyordu. Bu sadece hoşlanmamak ve birbirlerine katlanmak zorunda kalmak da değildi. Gerçekten nefret ediyorlardı. Ortak iki CEO’nun asistanları olarak karşılıklı çalışırken, duygularını pasif agresif yollarla birbirlerine göstermekten de hiç çekinmiyorlardı. Lucy, Joshua’nın işine neşesiz, sıkıntılı ve titiz yaklaşımını anlamıyor, Joshua ise Lucy’nin parlak elbiselerinden, acayipliklerinden ve iyimser tavrından dolayı hayrete düşüyordu.

Şimdi, aynı terfi için çabalarken çekişmeleri doruk noktasına ulaşmış ve Lucy, bu son oyunları neredeyse onu işinden edecek olmasına rağmen geri adım atmayı reddetmişti. Fakat Joshua ve Lucy arasındaki gerilim kaynama noktasına gelecek ve Lucy, belki de Joshua’dan nefret etmediğini fark etmeye başlayacaktı. Hatta belki de Joshua’nın da ondan nefret etmediğini. Yoksa bu sadece başka bir oyun muydu?

“Plajda bir gün için mükemmel bir seçim olacak mutlu bir hikaye, gerçekten harika.”

- Kirkus Reviews

Değerlendirmeler

filtrele · sırala · puan dağılımı

değerlendirme

mucdem

8 puan

https://birumuthayal.blogspot.com/2018/08/sally-thorne-nefret-oyunu.html#more

Kitabı okumaya başlamadan önce tereddütteydim açıkçası ama başladıktan sonra bir baktım bitmiş.

İlk yorumu siz yapın!

6 yıl, 3 ay

sibelmert

8 puan

Yayınevlerine sesleniyorum, bu tarz ama saçmalamayan kitaplardan biraz daha lütfen =D

http://oldgirlsontheblog.blogspot.com/2018/07/sally-thorne-nefret-oyunu.html

İlk yorumu siz yapın!

6 yıl, 3 ay

inci

10 puan

yorum için: https://illekitap.blogspot.com/2021/12/sally-thorne-nefret-oyunu.html

"Beni o kadar yaraladın ki adamın biri bana güzel olduğumu söylediği zaman ne yapacağımı bilemiyorum."

Can sıkıntısı tüm yüzüne yayıldı.

"Bu yüzden ağlıyorum. Çünkü Danny güzel bir kız olduğumu söyledi ve ben az daha bar taburesinden düşüyordum. Sen beni mahvettin."

"Ben..." diye konuşmaya başladı ama söyleyebileceği hiçbir şey yoktu. "Lucy ben..."

"Bana yapabileceğin başka bir şey kalmadı. Bugün sen kazandın."

* * * * *

"Üzerinde çalıştığın kasları bana gösterir misin?"

"Beni bundan daha fazlası için istediğini düşünmüştü." Bir arabanın çalıştırıldığını duyabiliyordum. En azından sabırsız olan tek kişi ben değildim.

"Oraya kadar yarışalım. Seni terli görmek istiyorum. Bu konuda ödeşmemiz gerek."

"Bana yarım saat zaman ver. Hayır bir saat." Sesi panik içinde çıkmıştı.

"Seni lobide bekleyeceğim."

"Şimdi çıkma evden."

"Yakında görüşürüz," diye cevap verdim ve telefonu kapadım.

Arabayı çalıştırıp trafiğe çıktığımda gülmeye başladım. Bu yeni bir oyundu, Yarış Oyunu'ydu ve şehir haritasında farklı yerlerde iki arabanın merkezdeki bir noktaya doğru gitmesiyle oynanıyordu. Onun dairesinde, kanepesinde olmayı o kadar çok istiyordum ki kırmızı ışıklarda dizlerim sabırsızca titriyordu. Her şeyin üzerine bahse girerim ki o da aynı şeyi yapıyordu.

Binasının girişine doğru kaldırım boyunca hızla yürürken bütün zayıf mazeretlerimi, uyarıları ve mantığımı tüketmiştim ve işte buradaydık. Lobiye koşarak girdim.

Bütün gün Josh'ı görmedim ve onu özledim.