Öldürmenin Mahrem Tarihi

Yirminci Yüzyıl Savaşlarında Yüz Yüze ÖldürmeOnlara devriye diyorlar. Ben av birlikleri diyorum. Bizim yaptığımız da bu zaten... avlıyoruz, öldürüyoruz ve sayıyoruz. Kaçırdıklarımız olursa, onları da sayıyoruz. Sonra yaptığımız sayıyı bildirip puan alıyoruz. Bütün bunlar nereye gidiyor? Bilgisayara bağlı büyük bir sayı tahtasına yazıldığını sanıyorum ve yüksek rütbeliler her gün oraya gidip tahtaya bakıyorlar. Başlarını sallayıp Çok iyi avlanmışsınız çocuklar, diyorlar. Kendimi nasıl hissediyorum? Benim takımım onunkine karşı. Ve bir ölü de yalnızca bir gol.(Arka Kapak)Savaşın korkunç bir deneyim olduğu, savaşanların bunu gereklilikten yaptıkları ve çarpışmanın dehşeti ile kendilerine gelmek şöyle dursun, çoğunlukla derin bir sarsıntı geçirdikleri, savaş konusunu işleyen yazarlar tarafından neredeyse evrensel düzeyde kabul edilir. Bourke, üç savaşa -Birinci ve İkinci Dünya Savaşları ve Vietnam Savaşına- katılmış askerlerin mektuplarını, günlüklerini, anılarını ve raporlarını kullanarak, savaşan erkeklere ilişkin tamamen farklı bir görüntü çiziyor.Yazar, savaşın yapısının öldürmekten zevk almaya teşvik ettiğini, sivil yaşamda tamamen sıradan, nazik insanların, vahşileşmeden hevesli katillere dönüşebildiklerini ileri sürüyor. İnsanlar savaş karmaşasından anlam çıkarmanın yollarını bulurlar ve dokunabildiğimiz bir düşmanı öldürmek gibi başlıca bir eylem sırasında savaştan büyük doyum sağlamaktır. Şiddete yatkın ve başkalarına acı vermekten hoşlanan kişiler değildir en iyi katiller; nefret ve kana susamışlıktan çok, sevgi ve başkalarının duygularını paylaşma gibi hislerle harekete geçen erkekler savaş alanında en öldürücü bireylere dönüşürler. Bourke, bizi, kendini savaş için böylesine çabuk örgütleyen bir topluma ve insanları hayali olarak bu deneyime hazırlayan filmlerdeki, yazındaki zevk verici hikayelere ilişkin kimi allak bullak edici gerçeklerle yüzleşmeye zorluyor. Suçluluk duygusunun kendisinin, askerlerin meşru öldürme saydıkları eylemin gerçekleşmesini sağladığını gösteriyor ve çarpışmanın, yirminci yüzyıl savaşlarında ne denli kolaylıkla kıyıma dönüşebildiğinin rahatsız edici delillerini sunuyor.(İç Kapak)(Orijinal Dili: İngilizce)(Orijinal Adı : An Intimate History of Killing Face-To-Face Killing in Twentieth-Century Warfare)

Yirminci Yüzyıl Savaşlarında Yüz Yüze ÖldürmeOnlara devriye diyorlar. Ben av birlikleri diyorum. Bizim yaptığımız da bu zaten... avlıyoruz, öldürüyoruz ve sayıyoruz. Kaçırdıklarımız olursa, onları da sayıyoruz. Sonra yaptığımız sayıyı bildirip puan alıyoruz. Bütün bunlar nereye gidiyor? Bilgisayara bağlı büyük bir sayı tahtasına yazıldığını sanıyorum ve yüksek rütbeliler her gün oraya gidip tahtaya bakıyorlar. Başlarını sallayıp Çok iyi avlanmışsınız çocuklar, diyorlar. Kendimi nasıl hissediyorum? Benim takımım onunkine karşı. Ve bir ölü de yalnızca bir gol.(Arka Kapak)Savaşın korkunç bir deneyim olduğu, savaşanların bunu gereklilikten yaptıkları ve çarpışmanın dehşeti ile kendilerine gelmek şöyle dursun, çoğunlukla derin bir sarsıntı geçirdikleri, savaş konusunu işleyen yazarlar tarafından neredeyse evrensel düzeyde kabul edilir. Bourke, üç savaşa -Birinci ve İkinci Dünya Savaşları ve Vietnam Savaşına- katılmış askerlerin mektuplarını, günlüklerini, anılarını ve raporlarını kullanarak, savaşan erkeklere ilişkin tamamen farklı bir görüntü çiziyor.Yazar, savaşın yapısının öldürmekten zevk almaya teşvik ettiğini, sivil yaşamda tamamen sıradan, nazik insanların, vahşileşmeden hevesli katillere dönüşebildiklerini ileri sürüyor. İnsanlar savaş karmaşasından anlam çıkarmanın yollarını bulurlar ve dokunabildiğimiz bir düşmanı öldürmek gibi başlıca bir eylem sırasında savaştan büyük doyum sağlamaktır. Şiddete yatkın ve başkalarına acı vermekten hoşlanan kişiler değildir en iyi katill... tümünü göster