Eğlenceli değil ama etkileyici bir kitaptı.Kahramanların duyguları güzel tarif edilmiş, ama yer yer yoğun aforizmalar insanı sıkabiliyor.
Derinden etkileyen kitaplarından biridir Günbay'ın bu eseri beni. Goriot Baba gibi adamdır kitaptaki babamız. Bir hikaye paylaşıyordu sonlara doğru , okuyunca gözlerimin dolduğunu hissetmiştim. Paylaşmadan olmayacak.
İlgi! Çocukların ve büyüklerin en büyük zaafı...
Yıllar öncesi , Çocuk Esirgeme Kurumu'na yolum düşmüştü... Araştırıp , onların acılı durumları üzerinde inceleme yapmıştım.
Aldığım sonuç çok düşündürücüydü. Çocuklar yiyecekten , içecekten , gıdasızlıktan değil , ilgisizliğin verdiği rahatsızlıktan ölüyorlardı.
Kadınından ilgi bekler insan. Kadın , erkeğinden. Arkadaş , arkadaşından. Kusurlu bir insana ilgi gösterebilir miyiz hiç ?
Zil zurna bir sarhoşun bataklığa düşmesine engel olanınız var mı içinizde? Hep çorağa düşsün diye beklemez miyiz?
Eli bıçaklı , katil olmak için saldıran insanın elinden kaç kişi silahını alıp onu teskin etme cesaretini duymuştur hayatında?...
İnsan olmanın yolu , olumsuz duyguları bastırmaktır. Bu hissi olgunlaştıran insan , mükemmel olmaya doğru yürümektedir.
Hiç birimiz , o yola çıkamadık anlaşılan , işte hiç beklemediğimiz bir yerde buluştuk sonunda.
Bu yazıdan sonra kelimelere ne hacet.