Filancayı şu hedefin peşinde, filancayı başka bir hedefin peşinde gördüm. İnsanları, birbirini tutmayan konularla büyülenmiş, her biri aşağılık ve tanımlanamaz olan tasarı ve düşlerin sihrine kapılmış gördüm. İsraf edilen onca ateşliliğin nedenlerine akıl erdirmek için her durumu tek tek incelerken, her hareket ve çabanın anlamsızlığını anladım. İnsanı yaşatan hatalardan etkilenmeyen tek bir hayat var mıdır? Kökleri küçük düşürücü olmayan, sebepleri icat edilmiş olmayan, arzularla ortaya çıkmış mitoslara sahip olmayan tek bir berrak ve şeffaf hayat var mıdır?...

"Seni kurtarmayı denedim. Bunu denedim. Hepsini kusman için uğraştım. Birazını kustun, ama yeterli değildi. Çok fazla hap içmiştin Violet. Ağlayarak öldün. Seni kavradım. Güvendeydin. Sen.. sevilmiş olarak öldün." Metin bir kitaptan alıntı değil. Dizi repliği. "Ne alaka o zaman neden yazdın?" diyebilirsin. Etkileyici bir sahneydi. Yazmak istedim. :)