'postmodern' yazar paul auster'ı okuduktan sonra, postmodern romanı özlediğimi farkettim... son 2 yıldır postmodern roman okumuyordum. aylak adam'ı okumaya karar verdim... 4 sene önce okumuştum bu kitabı. sıkılmıştım açıkçası.. hiçbir şey anlamamıştım.. sonu desem belirsizdi.. dediğim gibi postmodern romanla tanışmamıştım henüz. bu ikinci okuyuşum.. okurken bu kez sıkılmadım ve kitabı gayet iyi anladım... demek ki bu kitabı okuyabilmek ve anlayabilmek için turgut özbenciğimi tanımak gerekiyormuş... sonra bardamu efendi geldi.. ulysses'e ve en önemlisi umberto eco ecoroman'a cesaret edemedim. sonunu anladım. 'bulduğunu kaybetmek' bay c.'de turgut özben gibi tutunamıyor!

sıkı bir Ahmet Ümit okuru olarak hayal kırıklığına uğradım. nedendir bilmem... ahmet ümit sık sık polisiye, psikolojik, tarihi romanlar yazdığı için olabilir mi? ben bu yüzden mi aşk romanını ahmet ümit'e yakıştıramadım? yoksa bu kitabı zamansız mı okudum da elimde süründü? bırakıp bırakmamak arasında gittim geldim? kitapta hoşuma giden hikayeler hikayeler olmadı mı? tabi ki oldu... özellikle 'kafi delildir aşk' 'aşk çözümsüz problemdir' 'aşk bir yanılsamadır' 'aşk köpekliktir' hikayeleri... diğerleri ise; ne yazık ki vasatın altında... olmamış. cinsel içerikli hikayelerden hoşlanmıyorum :( 'aşk çözümsüz problemdir' bu hikayenin sonunda gözyaşlarına boğuldum. çok etkileyiciydi. gerçekten de aşk çözümü olmayan bir problem... son hikaye özellikle... o son hikayeden güzel bir komser nevzat polisiyesi çıkarılabilirdi... bunu düşünememiş Ahmet ümit... hikayede ne ararsanız var. Tecavüz,gasp,cinayet,cinayetler... malzemesi bol. okunmaya değer. :)

Yıllar önce yazarın 'kış güneşi' kitabını okumak istemiştim. o zamanlar 'seçici okur' değildim, nerede saçma sapan, nerede zaman kaybı olarak görülecek roman ve türü varsa, okuduğumdan, 'post modern' romanla tanışmadığımdan, kış güneşini okuyamamış, kitabevine geri vermiştim... Yazara şans vermeye karar verdim.. new york üçlemesiyle yazarla tanıştım... kitap gerçekten çok güzel... 'roman içinde roman' dedikleri türden... argo kelimelerle bana yeraltı edebiyatını anımsattı... post modern edebiyatını sevenlerin kaçırmaması gereken bir eser... kurgu muhteşem.. insan kitabı okurken içinde kayboluyor. bu yazarı takip etmeye karar verdim...

okumaya değer... az ve öz...

defalarca okunsa bile insan bıkmaz... gerçekten çok güzel... ben çok beğendim.. kendine has şairleri seviyorum..

F-İ-Y-A-S-K-O SON ADA livaneli ile tanışma kitabım oldu... okuyalı yıllar oldu, tadı hala damağımdadır. bende hoş bir anı bırakmıştır... Livaneli'nin orhan pamuk'tan daha iyi bir yazar olduğunu göstermiştir... şimdi bazıları bana kızacak, ama gerçek bu... livaneli'deki hikayecilik ve anlatım orhan pamuk'ta yok... masumiyet müzesi zaman kaybı gibi kalıyordu son ada'nın yanında... SERENAD tek anlamıyla muhteşemdi... aşkı, savaşı,hüznü,ayrılığı iliklerime kadar hissettim.. kitap nasıl bitti anlamadım... su gibi aktı gitti... KARDEŞİMİN HİKAYESİ bu kitap için fuar'da nasıl heyecanla beklediğimi hatırlıyorum... konusu beni heyacanladırmıştı.. ama sonrası... f-i-y-a-s-k-o... LEYLA'NIN EVİ boşa zaman kaybı... zamanı bol olanların ve ağır kitaplardan sıkılanların okuyabileceği bir kitap ne yazık ki... Seçici okurların okuyabileceği bir kitap değil.. verdiği mesajlar güzel... bunun dışında özelliği yok... vasatın altında ne yazık ki... keşke livaneli bunu roman olarak yayımlamayıp, direkt film yapsaydı o zaman çok güzel olurdu... son kitabını okuma fırsatını bulamadım henüz...

kitap, hikaye ve olay örgüsü, gerek karakterler bakımından fena değildi.. kitap, ina'nın ve bahar'ın dedesinin ağızından anlatılıyor.