Okumak için çok geç kaldığım kitaplardan biri, siz siz olun okumadıysanız ve türe aşinaysanız diye klişe bir ifade ekleyeceğim ama bu kitap türü ile alakalı olarak değerlendirilecek bir kitap değil. Türü tiyatro ama türün hakını vermekle birlikte psikolojik derinlik ve zenginliğe de sahip. Kitap fizyolojik olarak kısa sayılacak bir ölçütte, bir de tiyatro metni formatında yazıldığı için daha da kısa. Öyle ki "Babam kendisini bir incir dalına asmıştı." diye başlayan ilk diyalog cümlesinden sonra nasıl bittiğini anlayamıyorsunuz bile. Üstad Necip Fazıl'ın dile hakimiyetine hayran kalacağınız bir eseri olduğunu da belirtelim. Kitap yazıldığı 1937 yılında Necip Fazıl'ın arkadaşı da olan Muhsin Ertuğrul tarafından sahnelendiğinde kapalı gişe oynamış. Ayrıca yine kitabın sonunda necip Fazıl'ın M. Ertuğrul ile igili bir anısı var ki kitabın yetkinliğini en iyi özetleyen kısmıdır bence. Yazarı kitabını şu şekilde tanımlıyor: "Bu eserimi, bugüne kadar vücuda getirdiğim eserler içinde en bağlı olduğum eser biliyor ve öylece bldirmek istiyorum... (...) İyi veya kötü, söyleyemediğimi, iyi veya kötü eserim söylesin!"