adını öss'ye hazırlanırken yazarları ve eserlerini ezberlediğim zamanlarda öğrendiğim ve tesadüfen elime geçmese okumayacak olduğum için bu roman, bana göre saklı bir hazine. her sayfada peyami safa'nın ne kadar güçlü bir yetenek olduğunu gördüm. ikinci kez okumak isteyeceğim az sayıda kitabın arasına girdi. fakat oldukça karanlık atmosferi ve ağır/derin konuları eşelemesi nedeniyle herkesin sevebileceği bir kitap değil. bir de çok sayıda eski kelime içeriyor, gerçi bana göre bir eksi değil bu. kitabın sonunda bazı kelimelerin anlamlarının verildiği sözlük de iyi iş görüyor.

Biz, distopya temalı Cesur Yeni Dünya, 1984 ve Fahrenheit 451 ile birlikte anılan ve hepsinden önce yazılmış, dolayısıyla hepsine ilham kaynağı olmuş bir kitap. Ama aynı zamanda bunlar arasında en az beğendiğim kitap oldu. Evet, öncü olması nedeniyle belli bir önemi var; fakat diğerlerindeki o netlik ve derinlik yok. Bu kitabın değeri daha çok bu temayı gün yüzüne çıkarması, distopya tablosunu ortaya koyması olsa gerek. Kitabın en olumsuz bulduğum yanı okurken çok zorlaması. Çünkü -zannetmiyorum ama belki de çeviridendir- karman çorman bir anlatım var önümüzde. Neyin nerede başlayıp bittiği çoğu zaman anlaşılmıyor, cümleler kopuk kopuk, betimlemeler sadece peş peşe kelimeler şeklinde vuku buluyor... Bu belirsizliği, adeta bir zihin bulanıklığını andıran tarzdaki anlatımı belki de yazar özellikle seçmiştir bilemem ama dozunun ayarlanamadığını düşünüyorum.