Serinin en heyecanlı kitabı. Kitabın mükemmel bir son olması gereken yerinden sonra bir de bakıyorsunuz ki bitmesine daha çok var. Tolkien her şeyi nihayete erdirmeyi kafasına koymuş ve büyük bir temizlik başlatmış; geriye doğru bir yolculuk ve her şeyin sonu. Yine de bazen son bölümleri yazılmasa mıydı diye düşünüyor insan. Gerçi Tolkien yolculuğu sonlandırmadan da edemezdi. Kitabın bence en vurucu darbesi her şeyin ve herkesin bir sonu olması. Geriye bakınca bitmiş, bir hatıra olarak kalmış, gittikçe silikleşen bir hayal görmek... Bu yüzden Frodo ve Bilbo'nun sonu birbirlerine oldukça benziyor. Sonsuza kadar mutlu değil belki ama yine de bir son, sadece bir son...

Önce Kuzuların Sessizliği'ni okuduğumdan ve bu kitapta olacaklar orada anlatıldığından başta sıkılsam da giderek katilin deliliğinin içine çekiliyorsunuz ve söylemeliyim ki Hannibal'i arayanlar onu bu kitapta bulamayacaklar. Gerçi Kızıl Ejder belki zeka olarak değil ama sapkınlık olarak Hannibal'e oldukça yaklaştı. Özellikle dişleriyle... Gerçekten oldukça tuhaf bir zihin ve onun çılgın yansımaları. Ah! Bir de tabii dişleri...

Kurgu ilgi çekici. Kitabın sorunu Arsen Lüpen'in düşünceleri ve kendisi gizemli kalırken Sherlock'un iç sesinin olması. Biz Sherlock'u Watson'a bile açılmazken sevdik, burada ise Sherlock'un düşünceleri seslendirilerek karaktere gölge düşürülmüş. Bence yine de her zaman Sherlock sonuna kadar Sherlock...

Bir prensin yönetime gelmesi ve yönetimde kalması için yazdığı eser oldukça tartışmalı, özellikle etik yönden. Bence yazarın gözlem yeteneği muazzam, tespitleri oldukça akılcı, verdiği örnekler akılda kalıcı ve açıklayıcı daha önemlisi sonuçlarını neden sonuç ilişkisi bağlamında oldukça net olarak gösterdiğinden bilimsel de... Ancak prens sadece prensliğini korumayı düşündüğünden ve buna göre hareket ettiğinden tabii ki halkı memnun etmenin yolu korkutmaktan ve aldatmaktan geçiyor. Dolayısıyla halk güdülmesi gereken koyunlardan daha fazla bir şey ifade etmiyor. Ayrıca Machiavelli'nin verdiği örneklerden anlıyoruz ki İtalyanlar halk için değil mevki makam için başa geçiyorlar. Buna rağmen Machiavelli yine de Lorenzo de’ Medici’ye halkı kurtarması için yalvarıyor. Sonuç olarak prens kimseye güvenmemeli, insanlar iyinin kıymetini bilmedikleri ve özlerinde kötü oldukları için prens de böyle olmaktan çekinmemeli ve asıl önemli olanı, yani konumunu, korumak için insanlığı ikinci plana atıp nesne gibi yaklaşmalı. Böylece prensliğini talihin de yardımıyla sürdürebilecektir.