386 sayfa boyunca Bradbury'nin içe dokunan ve çarpıcı şiirsel cümleleri ile korkudan, kara mizaha, dramdan gerilime bir edebi türler yolculuğu adeta bu kitap. Ve bu yolculuğu Mars'ta yapıyor olduğunuzu düşününce kitabın daha da özel bir hale gelmesi kaçınılmaz oluyor. Kitap boyunca özellikle yalnızlık duygusunu çok yoğun hissettim . Beni en çok etkileyen öykü, Rus yapımı bir kısa animasyon filmi de çekilmiş olan "Yağmur Çiseleyecek" oldu. İnsanların gidişinden sonra bile otomatik olarak her gün dakik bir şekilde çalışıp kahvaltı sofrası kuran , evi temizleyen , akşam eğlencelerini hazırlayıp şiir okuyan robotların olduğu o ev çok etkiledi beni. Fahrenheit 451'e giriş diyebileceğimiz ve Edgar Allan Poe'ya saygı duruşu niteliğindeki "Usher II" de bir başka özel öyküydü benim için.

Son derece kof bir evren tasarımı. Bilimkurgu sosu olsun diye eklenmiş zorlama detaylar. Sıradanlığın zirvesinde bir hikaye. Gençlerin yazdığı genç yetişkin romanlarına şüpheyle bakıyordum. Şüphemi doğrulayan kitaplardan biri oldu.

Grange'ın en zayıf kurgusu.

Oğul King Baba King'i çok anımsattı bu kitabında. Tam bir King ekolü bu korku romanı. Vic'in mucizevi kurtuluşları birazcık kolaycılık gibi görünüyor ama romanın anlatımı oldukça tatmin edici. Sıkmadan okutuyor 640 sayfayı.

Beynin işleyişi üzerine eğlenceli bilgilendirici bir anlatım

Clarke bu güzel başlayan seriye yakışır, tatmin edici bir final yapamamış maalesef.

Tam bir Jules Verne macerası idi bu kitap. Ama asıl merak edilen monolith ve arkasındaki güç hakkında henüz çok fazla bir şey öğrenemedik. 3001 de bunu artık öğreneceğimizi umuyorum :)