Her kitabı okurken unutmak istemediğim yerlerini defterime alıntı alırdım. Egospu'yu okurkense o kadar çok kendimi bulduğum satır vardı ki neredeyse tüm kitabı yazmalıydım defterime. Onun yerine kitaplığımın en güzel yerine, defalarca okumaya kaldırdım. Mert Durmazer çizgisini bulmak üzere. Keyifle okudum. Öneriyorum.

Yazarın intihar etmesiyle beni kendisine çeken bir kitaptır kendisi. Elime aldığımda çok ince olduğu için önyargıyla yaklaşmış olmama rağmen ilk sayfasında kitabı derleyen kişinin Özge Dirik'e yazısıyla karşılaşıp okuduğumda gözyaşlarıma engel olamadım. Bu durum yazının çok iyi olmasından pek kaynaklanmayabilir, okuduğumda kardeşimin intiharının tam 14.cü ayıydı. Yani kitabı bu yüzden beğenmiş olabilirim. Ama beğendiğim bi kitap oldu, tabi beklentileri yüksek tutmamak gerekli.