Sonunda yayın evinin çıkarmayı akıl etmeyi başardığı yazarın ikinci kitabı okundu bitti. İlk kitabın bazı eksiklerini kapatan ancak bazı yönlerden de ilk kitaba göre eksik yönler var. İyi yönleri:İlk kitapta Max-Daphne arasındaki aşka inandım ama yazar aşklarına pek değinmemişti bu kitapta Rohan-Kate arasındaki çekimi daha fazla hissettim. Tarihi aşk romanlarının büyük çoğunluğunda kadın ve erkek karakterler arasında mutlaka yanlış anlamalar ve bunu sonucunda biri mutlaka trip yapar. Serinin ilk kitabı da bu sonuçtan nasibini almıştı. Bu kitapta da yanlış anlamalar vardı ancak birbirlerine trip yapmadan her iki taraf da sorunun ne olduğunu anladılar ve yapılması gereken açıklamaları yaparak çözüme kavuşturdular. Özgürlükçüler yine ilk kitaptaki gibi genişçe yer alıyor. İlk kitapta yazar açıkça anlatmasına rağmen Özgürlükçü ve Teşkilat örgütünü çok anlamamıştım burada kafamdaki sorular daha net bir şekilde çözüldü. Kötü yanları: İlk kitapta Özgürlükçü üyelerine değinilmesine rağmen burada çok küçük bir kısmı kaplıyor. Yazarın Rohan ve Kate'in iç seslerine fazlaca yer vermesinde yer yer sıkıldım. Ben Drake'in hikayesini çok merak ediyorum ancak gelse gelse yayın evi sayesinde iki sene sonra gelir. Çünkü Drake'in hikayesi serinin dördüncü kitabı. Üçüncü kitap Falconridge anlatacak. Epsilon'un elinde az olmasına rağmen güzel yazarları var ancak bu yazarların yılda ya bir ya da iki kitabı çıkıyor. Pegasus'ta fazlaca, Martı'da az sayıda yazar var ancak yazarların yılda en fazla üç kitabını çıkarıyorlar. Keşke Epsilon da bu konuda artık bir atılım yapsa 2014'te bizi şaşırtsa.

Sonsuza Kadar kitabı gibi sinir bozucu değildi. Yalnız yarısından çoğunda kitabı okurken sıkıntıdan patladım. Bunun sebebi de Sonsuza Kadar romanındaki gibi yazarın baş kadın karakteri başkalarının gözüyle yüceltmesi ve yan karakterlere fazlaca değinilmesinden kaynaklanıyor. Kızın belleği yerine geldikten sonrasında açıldı bence roman. Stephan, Jason kadar itici değildi. Adamın kzıdan önce ve kızla ilişkileri sırasında yaptığı davranışlar gayet mantıklıydı.

Judith'in Sonsuza Kadar faciasından sonra bu kitap ilaç gibi geldi. Genel anlamda güzeldi. Ana karakterler kadar yan karakterlere yer verilmesini sevdim ancak bazı yerlerde sıkıldım yan karakterleri okurken. Ayrıca bütün karakterlerin yaşadıkları olay sonucu neler hissettikleri güzel anlatılmış.

Ariella de Waranne diğer kızlara oranla radikal düşünceleri olan, baloları sevmeyen, kendini sürekli geliştiren Kaptan Cliff de Waranne'nin büyük kızıdır. Ailesinin etkinlik yaptığı bir günde Cliff'in topraklarına çingeneler yerleşmiştir. Cliff, Ariella'nın bu tarz etkinliklerden sıkıldığını bildiğinden onu da yanına alarak çingenelerin yanına giderler. Ariella orada Romanların lideriyle tanışır ve ondan baya etkilenir. Ariella, de Waranne ailesinin "ilk görüşte aşk" kavramını onda görür. Ancak Ariella onun kendi ailesinden sonra en varlıklı kişi yani Vikont Emilian St. Xavier olduğunu bilmez. Emilian küçükken Roman köklerinden koparılıp Woodland'e babasının yanına zorla getirilir. Babasının önceki eşi ve oğlu yaşamlarını kaybettiğinden Emilian sıradaki vikont olur. Zaman içinde bu hayata uyum sağlar Ariella ile tanıştığı gecede Roman amcasından annesinin İngilizler tarafından öldürüldüğünü öğrenir ve onlardan intikam almaya yemin eder. Bu intikam da onu Ariella'ya yöneltir. Başta Ariella'yı kullanmak istese de zaman içinde ona karşı bir şeyler hissetmeye başlar. Yorumuma gelirsek. Başta sıkıldığımı söylemeliyim. Sanırım bunun sebebi Ariella'yı hep o tatlı çocuk olarak görmeye alışmış olduğumdan. Ama kızımızı büyümüş de olsa onu seviyorum. Ama onun çektiğini ne doğuştan ne de sonradan de Waranne kadını olmuş biri çekmiştir. Emilian resmen öküz kelimesinin temel anlamı. İlk kez bir erkek karaktere bu kadar gıcık kaptım. Bencil ama öyle böyle değil. Kızı üzmeyeceğim diyor ama daha beterlerini yapıyor. Roman 180. sayfadan sonra açılmaya başlıyor bence olaylar heyecanlı bir hal alıyor. Ve son 70 sayfa ağlatacak seviyeye geliyor. Kızın evlendikten sonra başına gelene gerçekten üzüldüm ancak yaşananı toz pembe bir şekilde anlatmadığı için yazara sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Ayrıca Cliff ve az da olsa şimdiki Adare Kontu'nu görmek hoştu. Sonuç olarak hayatımda okuduğum en acıklı, bir erkek karaktere en kızdığım, en entrika dolu romandı. Brenda bu romanla kendini aşmış resmen. İnanın Devlin ve Sean O'Neill kardeşler Emilian'ın yanında melek kalıyor.

O dönemlerde roman tarzında yeni eserler vermeye başladığımızdan biraz acemice yazılmış bir roman. Fazla diyalog yoktu belki bu açıdan sıkıldım. Karakterler birbirleriyle olamayacağını anlıyor. Bence o sahneden sonra ya Necip yurt dışına çıkacaktı ya da biri üzüntüden ağır bir hastalık geçirecekti. Ve mükemmel bir son olacaktı. Kitabı bitirdiğimde "Ne yani ben bu kadar ağır bir kitabı bu saçma sonu görmek için mi okudum?" diye çok hayıflandım. Yazar kitabın sonunda içine etmiş. Bu sondan ötürü 1 verdim. Bu son olmasaydı 7-8 arası olurdu.