Harry potter serisinin hicbir kitabini birbirinden ayiramam, fakat azkaban tutsaginda ormandaki kurt adam kisminda o kadar korkmustum ki sabaha karsi annemin koynuna girip uyumustum. Bu seriye cocuk serisi diyenle tartisirim evet harry ile ayni yastaydim ilk kitapta harry dogumgununu kutlarken bende onunla kutladim ama suan 23 yasindayim ve kitaba hala ayni hisleri duyuyorum. Peter pettigrew'un olaya dahil olusundaki mukemmel kurguyu dusundukce ellerimi basima koyup aman allahim bu nasil bir olay orgusu diyorum. Buyuksun rowling.

Cocuklara hitap ettigi soylenen fakat buyuklerin de yuregine isleyen kitaplari her zaman sevmisimdir (kucuk prens, seker portakali hatta cocuk kalbi vs.) ama ne yazik ki marti jonathan livingston onlardan biri olamadi. Bir kere dili cok yavandi ve mesaj kaygisi o kadar kuvvetliydi ki herhangi bir konu anlatimli ders kitabi kadar sikiciydi. Kisinin yapabileceklerinin sinirsizligi, calismanin onemi vs. verilen mesajlar onemli fakat bunlari elde etmek kitaptaki kadar kolay olmadigi icin fazlasiyla yuzeyseldi, marti jonathan bende ozgurluge ulasmis, tum sinirlarini asmis, zincirlerini kirmis, farkli bilinc duzeylerine erismis harika bir martidan ziyade kibirli ve hirs kupu bir marti izlenimi birakti ve gercek hayatta da jonathan'in turevi insanlardan nefret ederim. En azindan sevgi konusu biraz daha derin islenebilse oykuye sicak ve sevimli bir hava katilabilirdi. Marti jonathan livingstan'a dair sevdigim tek sey-kitaptaki tek sevimli unsur- bir martinin isme hatta soyisme sahip olmasiydi. Gulumsedim. O kadar. Bunun ve gorsellerin hatrina 4 puan.

Sefilleri diger dunya klasiklerinden ayiran cok onemli bir nokta var. Cocuk yasta okunsa dahi anlasilabiliyor ve hafizalardan silinmiyor. Sahsen ben okurken nasil baglandiysam kitabin sayfalari yemek lekeleriyle dolmustu, yemek yerken bile elimden birakamiyordum. İste oyle bir kitap.