Dokuzuncu Hariciye Koğuşu

"Ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürürdüm..."

Sıkıcı olmayan psikolojik bir roman. Kısa ve anlaşılır olmakla birlikte beni tatmin etti.

Çok samimi bulduğum bir Peyami Safa kitabı; okunmalı, okutulmalı.

"Hasta insan" ın psikolojisini inanılmaz bir şekilde anlatıyor. Kitabı okuduğum zaman ciddi bir diz rahatsızlığım vardı, ameliyat olmayı bekliyordum. Ciddi hastalığı olan herkesin yaptığı gibi ben de sürekli sorgulama içindeydim. Kitapta bulduğum şeyler kendi düşüncelerimden farksızdı. Benim için bu kitabı okumak kendim gibi biriyle sohbet etmek gibiydi, bu nedenle çok etkili oldu.

Çocuklar Hastanesi:
''Beklemesini onlar kadar bilen yoktur.''

Yalnız Çocuğun Azabı:
''Ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürüdüm.''

Bir Düstur: GOETHE:
''Az ümit edip çok elde etmek hayatın hakiki bir sırrıdır.''

''Kendimi, kitapların kahramanlarından daha mühim
bulduğum için,okumaktan sıkılıyorum.
Istırabımın verdiği bencillik mani oluyor.''

''Dünyanın hiç bir Nüzhet'i yalan söylememelidir''

Gerçekten tekrar tekrar okumaktan zevk aldığım. Psikoloji romanlarından genelde hoşlanmasam da beni nasıl bu kadar etkilediğine şaşırdığım çok iyi bir kitaptı.

Çok etkileyici bir kitap.

Kitap psikolojik tahlil ağırlıklı bir roman olduğundan ve roman kişileri psikolojik yönden ele alındığından, olguların tam manasıyla anlaşılması biraz güç oluyor. Eski kelimeler bir hayli fazla (kitabın sonuna bir sözlük konulması akıllıca bir iş). Dili birazcık ağır(mış) gibi geldi bana. Ancak Peyami Safa'nın biçime dayalı kullandığı dil etkileyici; kesik cümleler, olaylara ve içe bakışa olan yorumu, şiir gibi benzetmeler Safa'nın edebi yönünün güçlü olduğunu gösteriyor. Bir hastalık ve bu hastalığa tutulmuş çocuğun iç dünyasını -hissettirecek tarzda- çok iyi yansıtmış Safa.

Kitapta, "Dünyanın hiçbir Nüzhet'i yalan söylememelidir", "Ağaçların sıhhatine bile imrenerek-bakarak yürüdüm", "Aşkta musiki, sevgilinin vesika fotoğrafını kainat ebadında bir agrandismana çıkaran muhayyilenin objektifini bir anda açıyor" gibi beni etkileyen pek çok cümle var, ve onlardan bazıları: Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia edemezler... İki hasta kadar birbirine yakın hiç kimse yoktur... Hasta olmayanlar bizi ne kadar az anlayacaklar!... Istırabın ilacı ıstıraptır. İkisinin hasılı zarbı: sevinç!... Halbuki mesele basit. İnsan hastalanır ve ölür... Annelere anlatılan kederler taksim değil, zarbedilmiş olur...

Türk klasiklerinin içinden okunabilir bir kitap ama ilk başlayanlar için ;)

Kesinlikle akıcı bir kitap.