İlk iki kitaptan bin kat daha iyiydi, orası açık. (Belki Rafa başlarda olmadığı içindir. Evet ısınamadım bir türlü ne yapalım?) Ben hâlâ Daniel'a haksızlık yapıldığını düşünüyorum ve geçmişte neler olduğunu 3 kitaptan sonra öğreneceğiz sonunda. Dönüp dolaşıp aynı yere geliyordu hepsi. Artık sorular cevap bulacak.

Bu seriye karşı bir türlü ısınamadım. Rafa'yı sevemedim. Ana karakterlerden birine karşı iyi hisleriniz olmayınca okuması da zor oluyor. Ayrıca cidden kitapta ordan oraya gidip durdular. SPOILER Tek buldukları Jude oldu. Bir sürü soru var, aksiyon pek yoktu, olduğu sahneleri de özümseyemedim, heyecanlanamadım. SPOILER Kendimi kaptıramadım. Okuması çok basit bir kitap ama ne bir şey öğrendik ne de karakter gelişimi gördük. Ayrıca Gabe her an ''sadece 10 gün önce öğrendim.'' demek zorunda mı? Bu zaman hiç geçmiyor herhalde ya da kızın zaman kavramı karıştı. Tek sevdiğim karakter Daniel oldu, o da nefret edilen bir tip ama tek yaptığı inandığına sahip çıkmak ve izinden gitmek. Rafa'ya neden Daniel'dan nefret ediyorsun diyorlar, ''çünkü öyle'' diyor??? Hiç de yüzden fazla yıl yaşamış gibi değiller... Çok boş geldi kısacası. Umarım 3. kitapta istediklerime ulaşırım.

O kadar melekli, iblisli, avcılı kitap okuduktan sonra bu kitap da alışılmış ve sade geldi başlarda. İlk 150 sayfasını yavaş yavaş okuyup sonradan tempo kazanması ile geri kalanı bir günde bitirdim. Nedenini bilmiyorum ama Daniel'a karşı bir sempati hissettim, Rafael'den çok ve Jason'ı da sevdim, her ne kadar temkinli yaklaşıp onca zaman tek kelime etmemiş olsa bile. Hala bir çok soru işareti var, diğer kitabın daha akıcı ve olaylı olmasını bekliyorum.

Hastalıklı bir tutkuyu ilk defa bu kadar detaylı bir şekilde okuyorum. Heathcliff'in önce aşka sonra intikam, öfke ve nefrete karşı duyduğu derin tutku yüzünden tüm kitap boyunca herkes acı çekti, herkes hastalıklardan yataklarda süründü. Hatta kitap bitince kendimi, ağır gelen tüm o yoğun duygular yüzünden fiziksel olarak kötü hissettim bile diyebilirim. Heathcliff iki aileyi de mahvetmek istedi ama yine bir yerden kıvılcım yakalayan Cathy ve Hareton ile sadece intikamın değil aynı zamanda umudun da hikayesi bana kalırsa bu. Hele ki Heathcliff'in sonlara doğru içinde bulunduğu ruh hali beni fena etkiledi. ''Ne bitmek bilmez bir savaşmış bu. Bitse de kurtulsam!''

Kısacık bir kitap, çok çabuk bitiyor. Okuduktan sonra oturup "Ben de yaşadığım her anı böyle anlamlandırabilsem, hislerimin farkına varabilirsem keşke" diye düşündüm. Karakterimizin yaptığı da tam olarak bu, hissizlik içinde geçirdiği burjuva günlerinin birinde hırsızlık yaparak bir şeylerin farkına varmak için çırpınıyor ve bu ona bir amaç veriyor. Bulmaya çalışıyor. O çalıştıkça ben de okurken onunla heyecanlandım. Yarışta karşılaştığı kadınla arasındaki geçen hisler o kadar gerçekçiydi ki, insan doğasını, zihnini çırılçıplak bir şekilde ortaya dökmüş Zweig.

Pek yüksek bir beklenti ile başlamadım kitaba, hatta biraz önyargı ile başladım diyebilirim. Fakat okudukça daha da sevdim. Kesinlikle beni yanılttı. Hem çok akıcıydı, hem çok eğlenceliydi hem de çok hüzünlüydü. Okurken güldürdü, eğlendirdi, ağlattı. Martha, Rob ve Jesse karakterlerine hayran kaldım. Çok komiklerdi ve tabi Ciaran'ın babası da tuhaftı ama onu da sevdim. Ana karakterin kendisini uzaklaştırması çok normaldi ama Ciaran'ın o kadınlara değer vermeyen, kasıntı aptal karakterlerden biri olacağını düşünmüştüm. Tam anlamıyla yanıldım. Gerçek hislerinin peşinden gitmesi ve Holly'den vazgeçmemesiyle gönlümü fethetti. Cora'nın Holly ile yaptığı konuşmada ve bir çok yerde gözyaşı döktüm. Kısacası duygu seline kapılarak bir çırpıda okudum tüm kitabı. Kesinlikle tavsiye ediyorum tüm kalbimle. 😬

Bu tarz kitapların hızlı okunması gerekiyor, sayfaları da az ama sürekli sıkıldığımı hissettim. Tempo hep düşüktü. Aşktan çok tutku vardı bence. Orta dereceli bir kitap.