Neden bu kadar abartıldığını anlamamakla beraber, çok da kötü bir kitap olduğunu düşünmüyorum. Benim için dili ne kadar basit olsa da bir türlü akmayan ve ara ara sıkıldığım bir kitap oldu. Eğlenmek için okunabilir.

Klişe, klişe, klişe. Her sayfada aynı temadan bahsediyor, dönüp dolaşıp aynı yere çıkıyor. Kısa kısa özlü sözler paylaşılmış ve biraz da kendini sürekli tekrarlayan düşünceler. Herhangi birine farkındalık kazandıracak bir kitap olarak görmüyorum ne yazık ki. Sayfaları çevirirken ne okuyacağımı biliyorum, o yüzden yarım bıraktım. Böyle toz pembe kitapların gerçek hayatla örtüşmediğini bilen bilir. Ticari amaçlı hayal satan bir kitap maalesef.

Kendimi hem Kafka'nın günlüklerini karıştırıyormuş hem de kendi günlüğümün bir kısmını tekrar okuyormuş gibi hissettim. Böyle duygular herkes ile paylaşılmıyor, herkese ulaşmıyor. Böyle bir eser bıraktığı için ardında Kafka'nın cesaretine de hayran kaldım, her ne kadar ürkek ve çaresiz olduğunu düşünse de. Kendimden parçalar bulduğum, gerçekçi bir yapıt.

Okuduğum Zweig kitapları içinde en beğendiğim Korku oldu. Irene'nin içinde bulunduğu hisleri öyle bir tasvir etmiş ki okurken yüreğim hopladı, onunla beraber tuhaf ve ürpertici bir pişmanlık ve ürkeklik içine girdim sanki. Kocasının bakış açısı, durumu ele alışı da inanılmaz dikkatimi çekti. Zaten kısacık bir kitap ve asıl olay ile başlıyor. Nasıl bittiğini bile anlamıyorsunuz.

Okuduğum ilk Livaneli kitabıydı, çok daha iyi kitaplarının olduğu söyleniyor. Eğer bu kitabının üstüne çıkmışsa yazar, okumaya kesinlikle devam edeceğim demektir. Akıcı diliyle, içine çeken hikayesiyle, Ahmet ve Mehmet'in başından geçenlerin - özellikle sonlara doğru - yarattığı şokla zamanın nasıl geçtiğini bile anlamadan kitabı bitirivermişim ve de o kadar etkileyiciydi ki kitabı bitirdikten sonra içinde bulunduğum anlatılmaz hisler ile başım döndü, sersemledim.

Christian'ın bakış açısını az çok ilk kitapta anlamıştık zaten. Ne gerek var şimdi böyle bir şeye? Para kazanmak için uzatılmış bana kalırsa.

Bir serinin daha sonuna geldim. İlk iki kitabı ve son iki kitabı arasında dağlar kadar fark vardı. O kadar fazla soru işareti ve gizem vardı ki ister istemez ''ya beklentilerimi karşılamazsa alacağım cevaplar?'' diye kendime sordum ama final kitabında her şey çok güzel toparlandı bana kalırsa. Öyle aman aman bir seri değildi ama son iki kitaptaki gerek savaş sahneleri olsun, gerek karakterlerin birbirlerine bağlarının yansıtılması olsun, tatmin ediciydi. Yazarın açık kapı bırakmış olması devamı gelir mi diye de düşündürttü. Bence tadında bırakmak gerek. (Onca şeyden sonra Rafa'ya hala ısınamadım. :D )