Başları ne kadar sıkıcıysa devam ettikçe, sırlar oluşup açığa çıkmaya başladıkça da bir o kadar akıcı devam etti. Dobby her ne kadar fiziksel olarak çirkin bir cinmiş gibi anlatılsa da okurken "Gel sana bir sarılayım." diye düşünüp durdum. Çok tatlıydı benim gözümde, hırpalanıp durmasına da sinir oldum. Serinin diğer kitaplarını okudukça Voldemort'a üzülecekmişim gibi bir his var içimde. Zaten genellikle hikâyelerin kötülerini onaylamasam da içlerindeki karanlığı anlayabiliyorum, hiçbir kötü saf kötülük ile doğmaz. Ama Dumbledore'un da dediği gibi "Kim olduğumuzu gösteren şey seçimlerimizdir."

Ne denilebilir ki yeterli olsun? Gerçek bir efsane. İnsanlar neden kitaplara sığınır, dünyayı arkasında bırakır başlı başına bir kanıt.

Tıpkı bir hız trenine binmişim gibi hissettirdi bu kitap bana. Bazı yerlerde çok hızlı gittim, bazı yerlerde yavaşladım, bir çok duygu karmaşası yaşadım. İçinde Japonya kültürüne dair bir çok yararlı bilgi olan bir kurguydu. Geçmiş, gelecek ve şimdiyi içinde barındıran, kuantum'dan Zen'e, Budizm geleneklerinden insanın hayatına dair çıkarabilecek derslere kadar çeşitli konuları barındıran bir kitaptı. Bir kere daha savaştan nefret etmeme neden oldu ve kamikaze pilotu olan dayısının günlüğünü okurken gözyaşlarımı tutamadım, Nao'nun ve ailesinin içinde bulunduğu o sessiz çaresizliği okurken de ağlamış olabilirim. Ruth'un bölümleri ise daha durgundu. Kısacası, içinden çıkamadığım karmaşık hisler içindeydim kapağını kapattığım zaman.

Kısacıktı, tek nefes çekene kadar içime, bitivermiş. Lennie'ye ve onun masum hayallerine üzülmeden edemedim. Buruk bıraktı beni.

Asla sadece bir çocuk kitabı olmayacak, büyülü bir anlatıma sahip, su gibi akıp giden, anlamlı bir eser.

Ne denir bilmem, 10 sayfa okuyup yerine koydum. Yetti bana o kadarı.

Sorgulatıyor, düşündürüyor, yaşatıyor. Daha önce bu kadar karmaşık ve de bariz bir karakter okumamıştım. Çocukken kısaltılmış versiyonunu okuyup çok etkilenmiştim. Şimdi tekrar okuduktan sonra insan diyor ki Dostoyevski, sen bir numarasın. Raskolnikov ile beraber hummalı bir hastalığa yakalanmışım gibi içselleştirdim kitabı, tabi ki bunun sebebi yazarın ustalığı.