İncecik gibi dursa da insana destan okumuş gibi hissettiriyor.

Uzun zamandır böyle çarpıcı, böyle huzursuzluk dolu bir roman okumamıştım. Ezidilerden çok onların hikayesini öğrenirken ben yoruldum. Kesinlikle belirli bir yaşın üstündeki herkes okumalı. Böylesi bir hikaye atlanmamalı.

Yıllar sonra... Hiç değişmemiş Serra... Ergenliğimin ilk yıllarındaki yaz arkadaşım yıllar sonra genç bir kadın olarak yine karşımda. Bu sefer kızı da var yanında. Selin... O ilk adımlarını atarken, annesi Serra ile hıçkırıklara boğulduğum Selin, annesinin bire bir aynısı olup çıkmış. Doğduğunda teyze olmuş gibi hissetmiştim. Artık bir genç kız teyzesiyim. Serra... Derdiyle dertlendiğim, dedesi öldü diye sınıfın ortasında zırıl zırıl ağladığım Serra...İnsan büyür ama değişmezmiş. İkimiz de büyüdük. O evlendi, çoluk çocuk sahibi oldu. Ben üniversiteye girdim. O hep benden büyüktü. İyi ki de öyle oldu. Sayesinde o kadar doğru adımlar attım ki... Onun da başına geldi, böyle yaptı diye düşündüm hep. İyi ki varsın Serra. İyi ki benim yaz arkadaşımsın... İyi ki varsın İpek Ongun. İyi ki kitapların benim limanım...