uzun zamandır bu kadar kötü bir kitap okumamıştım. ilk yüz sayfa Dick'in ne kadar mükemmel olduğunu, sonraki 100 sayfa Paula'nın ne kadar kusursuz ve her konuda uzman!! olduğunu okudum, son 100 sayfanın hatırına bu puanı verebiliyorum ancak. Yayıncınız özensizliği, çevirinin kötü olması, arka kapakta vaat edilenlerin kitapta olmaması da cabası...

ölüler konuşmuş, ölümü anlatmıştır. sonra ölüm almıştır sazı eline. şeytan'a kendini savunma hakkı verilmiştir. sırf bu canlı, cansız farklı ağızlardan hikayenin anlatılması tekniği bile takdiri hak eder. konusu da akıcı, Pamuk'un aşırı çalışkan yazarlık tarzını yine gösterdiği, ancak belli noktalarda ilhamla çalışkanlığın arasındaki dikiş izlerini yine saklayamadığı bir romandır. Gülün Adı'naysa hem benzer hem hiç benzemez.

yazarın hemen hemen bütün kitaplarını okudum ve her daim dilini tertemiz, akıcı, sade olmasına karşın vurucu ve edebi bulmuşumdur. Ancak bu kitaptaki imgelem, edebi sınırların denendiği cümleler beni çok yordu. Bu kadarına gerek var mıydı dedim açıkcası. Yine de değerli bir eser, puanı tamamen kendi okuma deneyimime veriyorum.

Birbirinin hem zıttını hem aynını bulmak; doğu ile batı gibi ayrı, kainat kadar bir olmak... Karşıtlıklarda değişmek, dönüşmek üzerine incelikli yazılmış bir postmodern eser. Orhan Pamuk'un en zor ve sıkılarak okuduğum kitabıydı. Ancak tokat gibi sonuyla, 2 gün boyunca düşünüp hiçbir sonuca varmadığım ilginç bir okuma deneyimi oldu.