Julie Garwood un kalemi her türü insana sevdirir. Kitabın konusu ne olursa olsun, türü ne olursa olsun, karakterlere öyle bir can veriyor ve öyle iyi yazıyor ki.. Ne yazsa okumak istediğim bir yazar.

büyük bir heyecanla bekledim, mutlulukla okudum. yazarın en sevdiğim kitabı oldu diyebilirim.

Katilin kim olabileceği çok net ortada olmasına rağmen yine de merakla yanılmışsam ya şaşırtmaca varsa diyerek okumayı sürdürdüm. Kitabın en hoşuma giden yönü ise her karakterin iç dünyaları ile ferdi oldukları toplum arasında bağlantı kurmakta zorlanmalarına rağmen başarılı olup olmama konusunda çevre kadar kendi tercihlerinin ve kim olduklarının farkında olup olmamalarının etkisinin büyük oluşunu düşündürdü bana yazar. Güzeldi.Akıcıydı. Heyecanlıydı. Merak uyandırıyordu.

Adrian yüzünden saçlarım kitabı okurken birkaç tel daha beyazladı ve gözlerimin sinirden seğirmesinin önüne Kate sayesinde biraz geçebildim.İsabel tam bir ateş parçası, geçtiği yerlerde dokunduğu her canlıyı tütsülüyor ama Adrian ise tam zıttı onun İsabel’in yüreğine verdiği zarar ne yazık ki soğuk yanığı… Adrian İsabel’i Fredy ve Vivian’ın kaçışlarından sonra fena halde köşeye sıkıştırmış olduğu bölümlerde öyle böyle değil yüreğimi ağzıma getirdi.. Vahşi, soğuk, kinle dolu olduğu yerlerde kanımı dondurdu.. Neyse ki tek gayesi zaten bunu elde etmekmiş.. Başardı.. İsabel’in üç gün boyunca akıbetini beklerken çektiklerine bende ortak oldum.Neyse ki günümüzde uçuk ilaçları var. İçi İsabel için yanarken ağzından çıkan her kelimede bu yaz sıcağında soğuk soğuk terletti beni hınzır Adrian..İsabel’in en sonunda Londra’ya yol almasıyla ömrümden ömür gitti . Onun yerinde ben olsam benimde yapacağim tek şey bu olurdu. İsabel kesinlikle masumdu.. Hayatı ne dadısı Morgan’dan ne denizci babasından ne dostu Fredy’den ne de Mimi’den öğrenemeyeceğine göre kendi pişirdiği maceralarda öğrenmekten başka çaresi olmayan İsabel’i n masum olmadığını bir sn bile düşünemem. Adrian’ı baştan çıkarmışsa ne olmuş, Fredy mutlu olsun diye yalan söylemişse ne olmuş  Adrian’ın büyük halası kontes Adele için çok komik bir benzetmem var..Kedi Slyvester’ın sahibesi yaşlı kadına o kadar benzettim ki..:))) her sahnesinde gülmekten dağıldım.. İsabel’in kıskançlığı, çiğ patates meselesi, Adrian’la tutkulu anları, Brendan’ı sorguya çekişi, Fredy’le evlilik provası, Morgan’ın koruyucu tavırları, Mimi’nin şiddet sahnelerinde ki büyük rolü her defasında beni gülmekten inlettiyse bile çoğu zaman bu kadar mizah yüklü satırlara rağmen hüzün, aşıkların düştüğü çaresiz anlarda ustalıkla ve zerafetle dokunmuştu.. Sadece eğlenceli değil aynı zamanda fena halde yakıcı ve tutkulu satırlar. Aşkın bir tarafın aklını başından alırken bir tarafın aklına başına getirmesinin hikayesiydi..Hiçbir historical romans böyle hem yakıp sonra yaktığı yeri üfleyecek nitelikte değildir..(Tatlı Tuzak hariç..:)))

Polisiye kitap okurum ama pek azını beğenirim.. Küçük bir kasabada birbirine bağlı ve uyumlu yaşayan insanlar arasında birgün ihtiyar bir kadın cesedi bulunur...Küçük kasabalıların çok sevdiği bu kadının sırları yavaş yavaş çözülmeye başlar. Çok kaliteli bir polisiyeydi..Katilin herkes olabileceğini düşündürdü..Çok defa yapılan psikolojik tahlillere bayıldım..Kitabı defalarca okumak üzere işaretledim ki ben okuduğum kitabı bir daha kolay kolay okumayı beceremem...

Lort Alex Howke ne yazık ki biraz yavan kaçmış ..Alıştığımız o süper ajanlar gibi değil..Arkadaşları ise kitabı okumam için tek neden oldular..Özellikle Scotland Yard Dedektifi Ambrosse'un Holmes hayranlığı, sarı çorapları bana keşke kitabın ana karakteri o olsaydı dedirtti...Yan karakterleri okumak için başka kitabını okumak isterim çıkarsa eğer ama Ajan Howke ne yazık ki hayalkırıklığı...