Çarpışma (Collide, #1)

Kitabın ikincisi çıkmadan okumamanızı tavsiye ediyorum. Çünkü pekte hoş olmayan hatta yuh ve oha laflarımla ve tatmin etmeyen bir sonla bitti. Ve öyle bir kadın karakter var ki sinirden patladım. Hele bu kadın, ana karakter oluyorsa durumun vahametini siz düşünün..
Kitabın odak noktası bir aşk üçgeniydi. Emily annesini kaybettikten sonra “iğrenç” erkek arkadaşı Dillon ile beraber yeni bir hayata başlamak için New York’a taşınıyor. Adama iğrenç diyorum çünkü gerçekten de öyleydi. Peki, daha kötü olanı neydi? Davranışlarını ve ikiyüzlülüğünü okurken Emily’nin bunları görememesi. Bana göre de bunları içten içe fark etse bile ayrılığa cesareti olmadığı. Gavin ise Em için bir fırsattı. Onunla tanıştıktan sonra kitabın işleyişi değişiyor. İlk sayfalarda hemen Dilliondan soğumasını zaten beklemiyordum. Ama birçok olayda ve Gavin ile yakınlaşmalarını hissettikçe artık bitirmeli dedim. Tahmin edersiniz ki saçma davranışlarla Emily beni kendisinden soğuttu. Ve hala “ben Dillon’u seviyorum.” saçmalıklarına devam etti. Sırf bu yüzden kitap okunması zor hale geldi. Hatta belli bir okumadan sonra kızın davranışları tahmin edilebilir seviyedeydi. Sürekli Gavin’i kendinden uzaklaştırmaya çalıştı. Yine de Gavin’e karşı koymak zor. Uslanmaz birisi. İlk görüşte âşık oldu Emily’e. Ve kitabı sırf onun için okuduğumu itiraf edeyim.  Davranışları, düşünceleri ve kendisine engel olmaya çalışsa da yapamayan halleri boğazımda kocaman bir yumru bıraktı. Yaşanılan şeyleri hak eden son kişi bile değildi.

Son olarak kitap üçüncü bir kişinin ağzından yazılmış. İlk başlar da yadırgasam da olayların içine girebildim. Anlatım biçimini benimsemeniz zaman alsa da olayların akıcılığı sayesinde çok takılacağınız sanmıyorum.

“Senin her parçanı sevmeme izin ver. Aklını…” Parmaklarını boynundan aşağıya kaydırdı. “Vücudunu… kalbini… yaralarını…” Elleri belli belirsiz kalçalarındaydı. “Garipliklerini… alışkanlıklarını… düşüncelerini… her şeyini. Bana her şeyini ver Emily.”

“Her parçan benim için yapılmış. Dudakların benimkileri öpmek için, gözlerin her sabah yatağımda uyandığında sana baktığımı görmek için ve lanet olası dilin adımı söylemek için. Biz olmamız gerektiğine, nefes almak için oksijene ihtiyacım olduğunu bilmekten daha fazla eminim.” –Gavin