Keşke Senden Nefret Edebilseydim

Uzun süredir bir kitap beni bu kadar duygulandırıp ağlatmamıştı.O iki damla yaş kitabın son sayfasına karışıp giderken bu kitabın ne kadar değişik olduğunu ve iyiki de okumuş olduğumu düşünüyordum.
Öncelikle biraz konuya değineceğim.Gemma ve ailesi havaalanına seyahat için gelirler.Ve Gemma'nın ilgisini bir adam çeker.Bu adam delici buz mavisi bakışlarıyla kendisini izlemektedir.Bu bakışların bir yerden tanıdık geldiğini düşünen Gemma,o gökyüzü mavisi bakışlara kapılır gider.Kısa bir süreliğine ailesinde ayrılır ve kahve almaya gider.Arkasına bir bakar o adamda sıradadır.İşte bir nedenle bu adamla konuşmaya ve beraber kahve içmeye başlarlar.Gemma'nın görüşü bulanıklaşır ve hiçbir şey hissetmemeye başlar.Yarı baygın halde Dünya'nın öbür ucuna, ıssız ucuna gelmiştir.Bir çöldedir ve yanında o adam:Ty.Yürek burkan hikaye işte böyle başlar.
İlk defa bir karakterle aynı duyguları hissettim kitabın her bir satırında.O Ty'dan nefret ederken ben delicesine nefret ettim.Ve o severken ben aşık oldum.Sorunlu bir adam ve bir o kadar mantıklı.Yanlış yoldan, bir kızı onun rahatsız olduğunu zannettiği ve kendisinin nefret ettiği bir şeyden kurtarmaya çalışıyor. Şehirden ve tüm o pialiklerinden.Onu doğaya,kendi yanına getiriyor.Onu korumak için.İşte bu noktada adamın gençliğinde yaşamış olduğu olaylar silsilesinden ötürü böyle davrandığını ve bu yüzden düşünce yapısının yıpranmış olduğunu anlıyoruz.Kötü bir amacının olmadığını.
İşte Gemma öğrenirken bizde öğreniyoruz ve kızla beraber bizimde düşüncemiz,bakış açımız değişiyor.
Kitabın diline bayıldım.Koskoca bir mektup olduğu için kendisi ve ben de ilk defa böyle tarz kitap okuduğum için büyük ihtimalle favorim olmasında en büyük etken kitabın dili.Yazar bütün duyguları okuyucuya geçirmiş.Bu özelliği bir bakımdan Julie Berry'e benziyor.Bir Sır Saklı İçimde kitabının yazarına.
Kitapta beni rahatsız eden sadece bir şey var.Gemma'nın sadece bir gün önce ölesiye nefret ettiği adamdan bir gece sonra ona dokunmayı,onu öpmeyi arzulayacak kadar sevmesini anlamlandıramadım.
Kitabın sonuna da değimip yorumumu bitirmek istiyorum.Galiba kitabı sevmemdeki en büyük ikinci etlen ise o son.Ben kesinlikle böyle bir şey bekleniyordum.İçten içe anlasam da kendime söyşemek istemedim.O kadar umutsuz bitti ki...Ama düşününce başka nasıl bitebilirdi ki?Sonuçta bir adama yazılmış mektubu okuyorsunuz.Bir mektubu.
Ben eminim ki ikinci kere okusam da aynı zevki pardon hüznü alırım bu kitaptan.Bu yüzden okumaktan hiçbir zaman üzülmeyeceğim bir kitap olacak.Ama okuduklarımdan üzüleceğim bir kitap her zaman olacak.İlla her kitap mutlu son olmalı derseniz okumayın.Ama biraz böyle kitaplar da bünyeye alınmalı.Tavsiye ederim.