Kıyamet Park

Alper Kamu serisini çok sever çok da gülerim. Yeni kitabı da büyük bir merakla beklemiştim. İşleniş biçimi olarak serinin diğer kitaplarından daha farklı ve sevmediğim bazı noktalar oldu. Öncelikle teknolojinin devreye girmesinden pek hoşlanmadım. Alper Kamu serisini bana sevdiren, olaylar arasında kurulan mantıksal bağ oldu her zaman. Ve ben bu bağın klasik yöntemlerle kurulmasını daha çok seviyorum. Bana göre bu durum Alper Kamu’yu hikayelerdeki asıl gerekli adam kılıyordu. Öte yandan kitabın sonuna kadar ana karakterin “sıradan bir çocuk” gibi aksettirilmesinden de bir parça rahatsız oldum. Evet, Altan karakterinin seriye farklılık kattığı çok açık. Ama Alper Kamu’nun özel bir çocuk olmasına dair ana düşünceyi sarstı ve aslında hareketlerini normalleştirmiş oldu. Oysa seriyi özel kılan ana karakterin normalden oldukça farklı bir çocuk olmasıydı bana göre. Kitabın sonlarına dek, kendi adıma rahatsız edici bulduğum noktalar devam etti. Ancak sonrasında satranç bölümüyle eleştrilerim törpülendi. Aradığım Alper Kamu’yu kitabın sonlarında buldum. Ayrıca yazmadan geçemeyeceğim; seriyi ne zaman okusam Amcabey, Tahtakafa ve Kız Tevfik’i görünce çok eski arkadaşlarımı görmüş gibi mutlulukla doluyor içim. Onlarla beraber bir masanın etrafında toplanmak ne güzel olurdu. Teşekkürler Alper Canıgüz. Bize güzel insanlar, güzel kitaplar kattın.