Ölü Ruhlar Ormanı

Grange'ın son kitapları bazı yerlerindeki gerilimleri haricinde, bana daha belgeselimsi, didaktik bir tat vermeye başladı. Ama bundan şikayetçi değilim, zira Koloni'den sonra bu kitaptan da hoşuma giden şeyler öğrendim. Porque te vas şarkısı (ki Jeanette'in yorumunu çok beğendim), Arjantin yakın tarihinin bizimkisi ile çokça benzeşmesi, Cumartesi Anneleri'ne bir nevi öncülük teşkil eden Mayıs Meydanı Anneleri ilk aklıma gelen örnekler.

Bundan başka, Grange -bana göre- ilk kitabından beri ısrar ettiği bir hatayı tekrarlamış ve kitabın sonuç bölmünü yine kısacık tutmuş. Özellikle Ölü Ruhlar Ormanı'nın temposu sonlara doğru bir hayli düştüğünden, bu hatanın diğer kitaplara nazaran daha çok sırıttığını düşünüyorum.

Sonuç olarak fikrim, bir 'Grange'severin kitabı sıkılmadan -tamam, çok sıkılmadan- okuyabileceği ve pişman olmayacağı yönünde. Grange'a başlamak için kesinlikle doğru kitap değil ama diğer kitaplarını okuyanlara bunu da tavsiye ederim.